با آلرژی در فصل پاییز چه کنیم؟( ادامه .. کلیک کنید)

با آلرژی در فصل پاییز چه کنیم؟

آلرژی در فصل پاییز مشکلی شایع و آزاردهنده بین افراد است که در ادامه علت و راه های درمان آن را مشاهده میکنید.

درمان آلرژی در پاییز

پاییز، فصل سختی برای مبتلایان به آلرژی )حساسیت) است. آلرژی در اثر واکنش سیستم ایمنی بدن به یک سری مواد بی ضرر به وجود می آید، مثل گرده گیاهان، برخی داروها، مو و پشم و پر حیوانات، گرد و غبار هوا، بعضی غذاها و نیش حشرات.

برای بهبود علائم آلرژی حتما باید عواملی که در منزل منجر به بروز آلرژی می شوند را شناسایی و سپس کنترل کرد، به همین سبب از وسایل خواب دارای پَر، پشم و کاموا نباید استفاده شود. به علاوه این که درکف منزل موکت و قالی نباید روی هم انداخته شوند زیرا در این صورت با رشد حشراتی در منزل آلرژی ایجاد می شود.

علت و درمان آلرژی در پاییز

پاییز با طعم و بوی آلرژی و حساسیت از راه رسید، از آبریزش بینی، حساسیت و سرفه های مکرر تا عطسه، خارش چشم از هدایای روزهای به رنگ نارنجی پاییز برای افراد آلرژیک هستند.
روزهای کوتاه فصل پاییز برای افرادی که مستعد حساسیت هستند، به روزهایی بلند و سختی مبدل می شود که گویا پایانی برای آبریزش و سرفه و عطس های کلافه کننده وجود ندارد. اگر احساس می کنید که علائم آلرژی شما هر ساله زودتر و زودتر با شدت بیشتر بروز می کند با ما همراه باشید.

در پاسخ غیر طبیعی سیستم ایمنی بدن نسبت به عوامل خارجی که منجربه بیماری در یک عضو شود را آلرژی می نامیم، مثلا آلرژی بینی یا آلرژی های فصلی که با عواملی چون گرده گیاهان، حشرات و ... وارد سیستم تنفسی شده و واکنش هایی مانند تورم مخاط بینی، گرفتگی، عطسه های مکرر و آبریزش خود را نشان می دهد که در برخی موارد همین عارضه به نسبت ساده منجربه به عارضه شدیدتری نظیر آسم می شود. هر چه سن بالاتر می رود ایجاد آلرژی های استنشاقی مانند گرده گیاهان پر رنگ تر می شود.
سرفه های خشک مکرر، تنگی نفس و خِس خِس در سینه از شایع ترین نشانه های آسم تلقی می شود. حساسیت ها تنها در فواصل خلاصه نمی شود و ممکن از برخی افراد به حساسیت های غذایی نیز دچار شوند به عبارتی فرد یک ماده غذایی را مصرف کرده و واکنش آن روی سیستم تنفسی، پوستی و دستگاه گوارش باشد. برای مثال کودکی به شیر گاو حساسیت دارد و هنگامی که آن را می خورد دچار کهیر، اگزما، خارش، خس خس سینه و سرفه، سوزش و خارش در گلو، دل درد، سوزش و خارش در ناحیه مقعد، اسهال و استفراغ و گاهی اوقات یبوست می شود.

شیوع آلرژی در فصل پاییز کمی زیاد است اما نمی توان گفت پاییز بیشترین میزان را به خود اختصاص داده است، چرا که افراد در این فصل بیشتر درگیر عفونت های ویروسی و سرماخوردگی می شوند و به اشتباه می پندارند این عارضه ها، آلرژی هستند. برخی از آلرژی های بینی می تواند دائمی باشد به عبارتی 12 ماه سال افراد را درگیر کند و در بعضی از فصل ها (بهار و پاییز) کمی به علت وجود آلرژن های محیطی افزایش داشته باشد.

علائم هشداردهنده آلرژی

افرادی که آلرژی شدید به یک ماده دارند مانند آلرژی های غذایی و دارویی و نیش زنبور واکنش های شدید و مراقب علائم هشدار دهنده ای که در طی برخورد با آن ماده بروز میکند، باشند. احساس خارش، کهیر شدید، گرفتگی حلق، سرفه خشک مکرر، احساس تنگی نفس و حمله شدید آسم، دردهای شکمی، اسپاسم های روده ای و شکمی، استفراغ و تهوع، افت فشار خون، تورم لب ها و پلک ها و پشت دست ها نیز از علائم هشدار دهنده این دسته از آلرژی ها محسوب می شوند.

 از گرده گیاهانی که گل می دهند و گرده های دیگری که باعث علائم آلرژی می شوند باید به شدت دوری کرد و هرگز نباید وارد خانه شوند. پنجره های خانه و ماشین خود را ببندید و از تهویه هوا استفاده کنید، به ویژه هنگامی که میزان گرده بالا است. افرادی که دارای آلرژی شدید هستند بهتر است به طور کامل از فعالیت هایی که در فضای باز انجام می شوند اجتناب کنند.

واکسن برای درمان آلرژی

در رابطه با موضوعی به نام واکسن که در بین عوام مطرح شده است باید گفت، واکسن در برخی از موارد خاص و زمانی که دیگر نمی توانیم فرد را از آن ماده حساسیت زا دور کنیم و در عین حال با دارو بیماری کنترل نشود آن زمان است که از واکسن استفاده می شود. واکسن ها در خارج از کشور تهیه شده و حتما تزریق آنها باید توسط فوق تخصص آلرژی صورت گیرد چرا که یک ماده آلرژی در بدن وارد شده و ممکن است شوک آلرژی و آنافیلاکسی (یک واکنش آلرژیک جدی است که به طور ناگهانی آغاز می شود و می تواند منجر به مرگ گردد) رخ دهد.

اگر جایی واکسنی را به بیمار عرضه می کند و فرد آن را در تزریقاتی به خود ترزیق می کند باید بداند خطر آنافلاکسی جانش را تهدید می کند و برای یک آلرژی ساده می تواند عواقب جبران ناپذیری را تجربه کند. افراد دقت داشته باشند ، مصرف فست فودها و غذاهای آماده را به حداقل برسانند چرا که علایم آلرژی پاییزه را افزایش می دهند همچنین مصرف غذاهای پرادویه به افراد مبتلا به آلرژی مناسب نیست. به افراد مبتلا به آلرژی پاییزه توصیه می شود در معرض باد مستقیم کولر قرار نگیرند و استفاده از ماسک های فیلتردار می تواند مانع ورود گرد و ذرات ریز به ریه شده و از تشدید علایم پیشگیری کند.

برای بهبود علائم آلرژی حتما باید عواملی که در منزل منجر به بروز آلرژی می شوند را شناسایی و سپس کنترل کرد، به همین سبب از وسایل خواب دارای پَر، پشم و کاموا نباید استفاده شود. به علاوه این که درکف منزل موکت و قالی نباید روی هم انداخته شوند زیرا در این صورت با رشد حشراتی در منزل آلرژی ایجاد می شود.

راه های درمان آلرژی فصلی

اگر آلرژی خفیف باشد و فقط به صورت تک سرفه و آبریزش بینی مختصر همراه باشد با مصرف یک آنتی هیستامین مانند سیتیریزین می توان علائم عارضه را کاهش داد اما اگر یک ماده هست که در داخل منزل(مایت و سوسک) باعث پیدایش آلرژی در فرد شده است دیگر مصرف دارویی مانند سیتیریزین فایده ندارد. این دارو تنها علائم ظاهری را کنترل می کند و فقط در موارد بسیار خفیف قابل استفاده است. بنابراین اگر مصرف داروهای آنتی هیستامین باعث کاهش علائم می شود افراد می توانند مصرف کنند و عارضه خاصی را به دنبال ندارد. این داروها عوارض جانبی خاصی ندارند ولی باید به این نکته توجه شود که داروی آنتی هیستامین خواب آور است و توصیه می شود در ساعات پایانی شب مصرف شوند.

برخی از درمان های طب سنتی که سرفه را کاهش می دهد مانند گل بنفشه، پنیرک و پیچک وحشی قابل قبول هستند چرا که سرفه را آرام کرده و خلط را رقیق می کند بخصوص در سرماخوردگی ها و آسم گزینه های مناسبی هستند اما تحقیق علمی که ثابت شده باشد در این خصوص موجود نیست و به جرات می توان گفت این روش ها تنها تسکین دهنده است و هیچ گاه نقش درمانی و کنترل کننده ندارد.

اگر ثابت شود که یک ماده غذایی خاص در فرد ایجاد علامت می کند، برای مثال فردی با خوردن تخم مرغ کهیر می زند مسلما دیگر نباید غذاهایی که دارای تخم مرغ هست را مصرف کند، لازم به ذکر است افراد دقت داشته باشند تنها به ماده غذایی که حساسیت دارند دوری کنند و نباید مصرف مواد غذایی دیگر را از ترس علائم آلرژی کنار بگذارند، چرا که در این صورت درگیر سوء تغذیه نیز می شوند. افراد آلرژی ها را جدی بگیرند چرا که همین عارضه به نسبت ساده می تواند موجب مرگ شود آمار نشان می دهد حدود 150 نفر در هر سال در امریکا به علت آلرژی جان خود را از دست می دهند متاسفانه این آمار در ایران موجود نیست اما تاکید می شود بیماران مراقب مواد حساسیت زا باشند.

عفونت گوش میانی چیست؟ (ادامه... کلیک کنید)

عفونت گوش میانی

عفونت گوش به‌علت عفونت‌های باکتریایی یا ویروسی‌ِ اثرگذار روی گوش میانی (قسمت‌هایی از گوش که در پشت پرده‌ی گوش قرار دارند) بروز می‌کند. این بیماری شایع، با التهاب و تجمع مایعات در گوش میانی همراه است و ممکن است بسیار دردناک باشد. عفونت‌ گوش به دو دسته‌ی حاد و مزمن تقسیم می‌شود. دوره‌ی عفونت حاد گوش، کوتاه اما دردناک است. عفونت‌های مزمن گوش به دفعات مکرر بروز می‌کنند یا اصلا رفع نمی‌شوند. این نوع عفونت‌های مزمن ممکن است صدماتی دائمی به گوش میانی و داخلی وارد کنند. در این مطلب قصد داریم به بررسی علل، علائم و روش‌های درمان عفونت گوش بپردازیم.

علل عفونت گوش

عفونت گوش زمانی بروز می‌کند که قسمتی از گوش به نام «شیپور استاش» متورم یا مسدود شده باشد و مایعاتی در گوش میانی جمع شده باشد. شیپور استاش به لوله‌های کوچکی گفته می‌شود که از هردو گوش مستقیما به پشت گلو راه دارند. علل انسداد شیپور استاش عبارتند از:

·        آلرژی‌ها

·        سرماخوردگی‌

·        عفونت‌های سینوسی

·        مخاط اضافی

·        کشیدن سیگار

·        عفونت و تورم آدنوئید یا همان لوزه سوم (بافتی در نزدیکی لوزه‌ها که باکتری‌ها و ویروس‌های بیماری‌زا را به دام می‌اندازد)

·        تغییرات فشار هوا

عوامل افزایش‌دهنده‌ی خطر ابتلا به عفونت گوش

عفونت گوش در کودکان خردسال شایع‌تر است، چرا که شیپورهای استاش در این گروه سنی کوتاه‌تر و باریک‌ترند. نوزادانی که با شیشه‌شیر تغذیه می‌شوند، در مقایسه با دیگر همسالان‌شان که از سینه‌ی مادر شیر می‌خورند، بیشتر در معرض ابتلا به عفونت گوش قرار دارند. همچنین کسانی که اخیرا عفونت گوش را تجربه کرده‌اند، احتمال دارد باز هم به آن دچار شوند. سایر عواملی که خطر ابتلا به عفونت گوش را افزایش می‌دهند، عبارتند از:

·        تغییرات ارتفاع

·        تغییرات آب‌وهوایی

·        قرارگیری در معرض دود سیگار

·        استفاده از پستانک

علائم عفونت گوش

برخی از شایع‌ترین علائم عفونت گوش عبارتند از:

·        درد خفیف یا احساس ناراحتی در داخل گوش

·        احساس فشار مداوم در داخل گوش

·        ترشحات چرک‌مانند از گوش

·        ناشنوایی

این علائم ممکن است پایدار یا مقطعی باشند و در یک یا هردو گوش حس شوند. شدت درد معمولا در عفونت‌هایی که هردو گوش را درگیر می‌کنند، بیشتر است. همچنین این احتمال نیز وجود دارد که علائم عفونت حاد گوش نسبت به علائم عفونت‌های مزمن، بیشتر قابل شناسایی باشند. ضمنا مشاهده‌ی تب یا علائم عفونت گوش در کودکان زیر ۶ ماه نیازمند معاینات پزشکی است. هرگونه تبِ بالای ۱۰۲ درجه‌ی فارنهایت (معادل ۳۸٫۹ درجه‌ی سلسیوس) و درد شدید گوش در کودکان، باید مورد بررسی پزشکی قرار بگیرد.

راهکارهای تشخیص عفونت گوش

پزشک معالج با وسیله‌ای به نام اُتوسکوپ که دارای چراغ و لنز بزرگ‌نمایی است، گوش بیمار را معاینه خواهد کرد و ممکن است موارد زیر را مشاهده کند:

·        قرمزی، حباب‌های هوا یا مایعات چرک‌مانند در گوش میانی

·        ترشح مایعات از گوش میانی

·        سوراخ در پرده‌ی گوش

·        وَرم یا تخریب پرده‌ی گوش

چنانچه عفونت در مرحله‌ی پیشرفته باشد، پزشک معالج ممکن است از مایع داخل گوش نمونه‌برداری کند تا تشخیص بدهد که آیا بیمار به انواع خاصی از باکتری‌های مقاوم در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها آلوده شده است یا نه. همچنین پزشک معالج ممکن است سی‌تی اسکن از سر را تجویز کند تا ببیند که آیا عفونت از گوش میانی فراتر رفته است یا خیر. درنهایت، شاید بیمار به‌ویژه درصورت ابتلا به عفونت مزمن گوش به انجام تست شنوایی نیاز پیدا کند.

راهکارهای درمان عفونت گوش

بسیاری از موارد ابتلا به عفونت‌های خفیف گوش بدون دخالت پزشکی بهبود می‌یابند. برخی راهکارهای زیر می‌توانند درصورت بروز عفونت خفیف مؤثر واقع شوند:

·        کمپرس گرم به‌وسیله‌ی حوله

·        مصرف مسکّن‌هایی مانند ایبوپروفن یا استامینوفن

·        استفاده از قطره‌‌‌های گوش

·        مصرف داروهای ضداحتقان مانند سودواِفِدرین

دقت داشته باشید که از مصرف خودسرانه‌ی دارو بپرهیزید و چنانچه پس از مصرف دارو (البته طبق توصیه‌ی پزشک) بهبود پیدا نکردید، وضعیت‌تان را مجددا به اطلاع پزشک معالج برسانید تا درصورت نیاز برای‌تان آنتی‌بیوتیک تجویز کند. پزشک درصورت تشخیص علائم عفونت گوش در کودکان زیر دو سال نیز ممکن است آنتی‌بیوتیک تجویز کند. چنانچه آنتی‌بیوتیک دریافت کردید، حتما باید دوره‌ی درمان را بدون قطع خودسرانه‌ی دارو ادامه بدهید.

اما در مواردی که عفونت گوش با راهکارهای درمانی معمول برطرف نشود یا فرد در طول مدتی کوتاه به دفعات زیاد به عفونت گوش مبتلا شود، شاید انجام جراحی ضروری شود. اغلب اوقات، مایع جمع‌شده را به‌وسیله‌ی لوله‌هایی که در گوش کار گذاشته می‌شوند، تخلیه می‌کنند. در مواردی نیز که مشکل از آدنوئیدهای بزرگ‌شده باشد، جراحی برداشتن آدنوئید انجام خواهد شد.

پیامدهای عفونت گوش در درازمدت

عفونت‌های گوش به‌ندرت ممکن است مشکلات جدی در پی داشته باشند:

·        ناشنوایی

·        تأخیر گفتار در کودکان

·        ماستوئیدیت (عفونت استخوان ماستوئید در جمجمه)

·        مننژیت (عفونت باکتریایی غشاهای پوشاننده‌ی مغز و نخاع)

·        پارگی پرده‌ی گوش

راهکارهای جلوگیری از عفونت گوش

احتمال ابتلا به عفونت گوش را می‌توان به‌ کمک راهکارهای زیر تا حدودی کاهش داد:

·        شست‌وشوی مرتب دست‌ها؛

·        پرهیز از حضور در محیط‌های خیلی شلوغ؛

·        استفاده نکردن از پستانک در نوزادان و خردسالان؛

·        تغذیه‌ی کودک با شیر مادر؛

·        پرهیز از قرارگیری در معرض دود دست‌ِدوم (دودی که از سوختن تنباکو حاصل می‌شود، مانند دود سیگار)؛

·        انجام به‌‌موقع واکسیناسیون.

آپاندیسیت چیست ؟(ادامه ... کلیک کنید.)

علائم آپاندیس، نحوه تشخیص و درمان آن

آپاندیس زائده‌ای کوچک و انگشتی‌شکل است که از روده‌ی بزرگ منشعب می‌شود. زمانی که این زائده‌ی کوچک ملتهب شود فرد دچار آپاندیسیت شده‌ است که در اصطلاح عامیانه به آن آپاندیس هم می‌گویند. این عارضه بسیار دردناک و ناخوشایند است و درصورت عدم درمان به‌موقع ممکن است زندگی فرد را تهدید کند. آپاندیس عموما اصلی‌ترین دلیل دردهای شکمی و عموما نیازمند عمل جراحی است، به‌طوری‌که شایع‌ترین جراحی اورژانسی شکمی شناخته می‌شود. این‌ عارضه اغلب در سنین نوجوانی و دهه‌ی دوم زندگی اتفاق می‌افتد اما در سنین دیگر هم ممکن است رخ بدهد. از آنجاکه این عارضه ممکن است برای حدود ۵ درصد افراد ایجاد شود و از طرفی تشخیص به‌موقع آن نیز بسیار ضروری است تصمیم گرفتیم در این نوشته درباره‌ی علائم آپاندیس و نحوه‌ی درمان آن با شما صحبت کنیم. همراه ما باشید.

 اولین نشانه‌ی بارز آپاندیس، درد در ناحیه‌ی شکم است که به سمت راستِ زیر شکم حرکت می‌کند؛

  اگر علائم شما به‌‌گونه‌ای است که احساس می‌کنید دچار نفخ شکم شده‌اید اما خارج‌شدن گاز روده به   بهبود شما کمکی نمی‌کند حتما باید به اورژانس مراجعه کنید؛

 تقریبا بیشتر افرادی که دچار درد در ناحیه‌ی شکم هستند و علائمی شبیه آپاندیس دارند مستقیما به اورژانس ارجاع داده می‌شوند؛

معمولا درمان‌هایی که برای آپاندیسیت صورت می‌گیرد موفق است اما به‌ یاد داشته باشید آپاندیسیت مزمن و درمان‌نشده می‌تواند عوارض مرگباری به دنبال داشته باشد.

آپاندیس کجای بدن قرار دارد؟

آپاندیس زائده‌ای به طول تقریبا ۱۱ سانتی‌متر است و در سمت راستِ پایین شکم قرار گرفته است. این زائده‌ی انگشتی‌ شکل درواقع به سکوم یا کورروده (بخش آغازین روده‌ی بزرگ) متصل شده است.

علائم آپاندیس

درد شدید و ناگهانی شکم معمولا اولین علامت آپاندیسیت است. این درد عموما از نواحی اطراف ناف شروع می‌شود و به سمت راست و پایین شکم حرکت می‌کند. درد مربوط به آپاندیس با گذشت زمان و با حرکت‌کردن، تنفس عمیق، سرفه یا عطسه شدید‌تر می‌شود.

سایر علائم معمول آپاندیسیت عبارتند از:

·        حالت تهوع؛

·        استفراغ؛

·        بی اشتهایی؛

·        یبوست یا اسهال؛

·        ناتوانی در خارج کردن گاز روده یا معده ؛

·        تب و لرز خفیف؛

·        امکان افزایش حرارت بدن تا ۳۸ درجه سانتی‌گراد؛

·        ورم معده؛

·        بیمار احساس می‌کند با خروج گاز روده یا حرکت روده‌ها و اجابت مزاج بهبود می‌یابد.

با این‌ همه خوب است بدانید که این علائم فقط در نیمی از افراد دیده می‌شود. برخی ممکن است علائمی شبیه به معده درد خفیف داشته باشند و برخی نیز ممکن است علائم نادر و غیرمعمول را تجربه کنند.

علائم آپاندیس در کودکان و نوزادان

درد ناشی از آپاندیسیت در اطفال و نوزادان ممکن است ناحیه‌ی مشخصی نداشته باشند و تمام بدن به لمس حساس شود یا در مواردی ممکن است اصلا دردی وجود نداشته باشد.

درباره‌ی این گروه سنی ممکن است حرکات روده وجود نداشته باشد و معمولا اسهال در آنها نشانه‌ی مشکلات دیگری به‌شمار می‌رود.

هرچند ممکن است کودکان و نوزادان مانند بزرگسالان درد را در یک ناحیه‌ی مشخص تجربه نکنند، بااین‌حال درد شکمی جزو متداول‌ترین علائم بروز آپاندیسیت در این گروه سنی به‌شمار می‌رود.

علائم آپاندیس در افراد مسن و زنان باردار

سالخوردگان و زنان باردار ممکن است علائم مختلفی را تجربه کنند. درد شکمی در این گروه از افراد ممکن است خفیف‌تر باشد یا کمتر احساس شود درعوض علائمی مانند تهوع، استفراغ و تب بیشتر شایع است.

اگر آپاندیسیت بعد از سه ماهه‌ی اول دوران بارداری بروز کند درد معمولا به سمت راست و یک‌چهارم بالای شکم حرکت می‌کند. فرد بیمار ممکن است دردهایی از نوع برگشتی یا دردهای جانبی دیگری را نیز تجربه کند، اما درصورت وجود درد معده احتمالا فرد به مشکل دیگری غیر از آپاندیسیت دچار شده است.

عارضه‌های دیگر با علائمی شبیه به آپاندیسیت

درد شکمی ممکن است نشانه‌ی وجود مشکلات دیگری باشد که در بسیاری موارد با آپاندیسیت اشتباه گرفته می‌شوند، ازجمله:

·        زخم معده؛

·        یبوست؛

·        انواع بیماری التهاب روده (IBD)، ازجمله بیماری کرون و کولیت روده (کولیت اولسراتیو)؛

·        مشکل در مدفوع، انگل‌ها یا پلیپ‌هایی که داخل روده ایجاد شده‌اند وموجب انسداد آپاندیس می‌شوند؛

·        آسیب‌ها یا صدماتی که به شکم وارد شده است.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنیم؟

آپاندیسیت عارضه‌ای است که زندگی فرد مبتلا را تهدید می‌کند و نیازمند مراقبت‌های فوری پزشکی است. درصورت عدم درمان کامل، احتمال وخیم‌تر شدن این عارضه در درازمدت وجود دارد. به‌یاد داشته باشید که علائم اولیه‌ی آپاندیس ممکن است در حد احساس نفخ، ساده باشد.

درصورتی‌که مصرف داروهای بدون نیاز به نسخه (OTC) نفخ را از بین نبرد یا درصورت شدیدتر شدن درد، فرد حتما باید به پزشک مراجعه کند و حتی ممکن است به اورژانس و درمان فوری نیاز باشد.  درمان آپاندیسیت به‌محض ظهور علائم، از وخیم‌تر شدن و بروز عوارض و مشکلات بعدی جلوگیری می‌کند.

پزشک چگونه آپاندیس را تشخیص می‌دهد؟

برای تشخیص آپاندیس پزشک بیمار را معاینه می‌ کند تا اطلاعات بیشتری درباره‌ نوع و علت درد به‌ دست بیاورد

پزشک معمولا این عارضه را با انجام مواردی که در ادامه به آنها خواهیم پرداخت تشخیص می‌دهد:

۱. بررسی علائم

معمولا از بیمار خواسته می‌شود درباره‌ی علائم و شدت و مدت‌زمان آنها اطلاعاتی را در اختیار پزشک قرار بدهد.

۲. بررسی سوابق پزشکی بیمار

برای ردکردن احتمال بیماری‌ها یا سایر مشکلات جسمی، پزشک باید سوابق پزشکی بیمار را بررسی کند:

·        سابقه‌ی هرنوع بیماری یا جراحی قبلی؛

·        دارو‌ یا مکمل های غذایی که بیمار مصرف می‌‌کند؛

·        اینکه آیا بیمار الکل یا مواد مخدر مصرف می‌کند یا خیر.

۳. معاینه بالینی

پزشک بیمار را معاینه می‌کند تا اطلاعات بیشتری درباره‌ی نوع و علت درد به‌دست بیاورد. معمولا پزشک قسمت‌هایی از شکم بیمار را لمس می‌کند یا فشار می‌دهد تا جای دقیق درد را پیدا کند. گاهی ممکن است به آزمایشات لگنی یا رکتوم (روده) نیز نیاز باشد.

۴. آزمایشات پزشکی

انجام آزمایش ادرار یا خون می‌تواند به تشخیص آپاندیسیت یا مشکلات دیگری که با آپاندیسیت اشتباه گرفته شده‌اند کمک کند. حتی ممکن است پزشک برای تشخیص دقیق نیاز به انجام تست بارداری نیز داشته باشد.

در برخی موارد که در ادامه به آنها اشاره خواهیم کرد ممکن است پزشک سی‌تی‌اسکن، MRI یا سونوگرافی تجویز کند:

·        آپاندیسیت مزمن یا پاره‌شدن آپاندیس؛

·        التهاب؛

·        انسداد در داخل آپاندیس؛

·        آبسه.

درمان آپاندیس

درمان آپاندیسیت معمولا با تجویز آنتی بیوتیک و تزریق وریدی آغاز می‌شود. در مواردی که فرد دچار آپاندیسیت خفیف است، این عارضه با داروهای تزریقی و آنتی‌بیوتیک‌ها درمان می‌شود. در مرحله‌ی بعد متداول‌ترین درمان، جراحی است که با نام آپاندکتومی (appendectomy) شناخته می شود. معمولا برداشتن آپاندیس خطر التهاب و پارگی آن را کاهش می‌دهد. همان‌طور که پیش‌تر نیز اشاره کردیم درمان زودهنگام بسیار مهم است چون خطر عوارض آپاندیس را که می‌تواند به مرگ منجر شود، کاهش می‌دهد.

در ادامه درباره‌ی دو نوع جراحی که به‌عنوان درمان آپاندسیت شناخته می‌شوند صحبت خواهیم کرد:

۱. جراحی لاپاروسکوپی (Laparoscopic)

در این نوع درمان، جراح چندین برش کوچک ایجاد می‌کند و به‌وسیله‌ی ابزار خاصی آپاندیس بیمار را برمی‌دارد.

مزایای جراحی لاپاروسکوپی این است که:

خطر عوارض ناشی از جراحی باز مانند انواع عفونت‌های بیمارستانی یا هر نوع عفونت بعد از جراحی را کاهش می‌دهد؛ مدت‌زمان بهبودی کوتاه می‌شود.

در این نوع جراحی بیمار ۳ تا ۵ روز بعد از عمل می‌تواند فعالیت‌های فیزیکی خود را ازسربگیرد.

۲. جراحی لاپاراتومی (Laparotomy)

در این نوع جراحی نیز مانند جراحی‌های باز دیگر برشی در محل آپاندیس، سمت راست پایین شکم ایجاد می‌شود. این نوع جراحی معمولا در مورد آپاندیس مزمن که فرد به‌طور مداوم به آپاندیسیت دچار می‌شود، مؤثر است. این نوع جراحی به پزشک امکان می‌دهد که عفونت‌های ناشی از مشکلات آپاندیسیت در درون شکم را به‌خوبی پاکسازی کند.

در این نوع جراحی، بیمار بعد از ۱۰ تا ۱۴ روز توانایی انجام فعالیت‌های روزمره خود را خواهد داشت.

عوارض جانبی تأخیر در درمان آپاندیس

تأخیر در درمان آپاندیسیت ممکن است عوارض جدی‌ای به‌همراه داشته باشد.

۴۸ تا ۷۲ ساعت پس از شروع علائم بروز آپاندیسیت، التهاب آپاندیس ممکن است به پارگی و ترکیدن آن در شکم منجر شود. این پارگی باکتری‌ها، مدفوع و هوا را به داخل شکم منتقل می‌کند و باعث عفونت و دیگر عوارض مرگبار می‌شود. عفونت‌هایی که معمولا ممکن است از بروز آپاندیسیت مزمن و مداوم به‌وجود بیاید شامل پریتونیت(peritonitis)، التهاب حفره‌ی شکمی یا آبسه است.

به خاطر داشته باشید که مصرف داروهای مسکّن ممکن است نشانه‌های بروز عارضه را پنهان کند و درمان مؤثر را به تأخیر بیندازد.

میزان بهبودی در ابتلا به آپاندیس

آپاندیسیت با تشخیص به‌موقع و اقدامات درمانی فوری کاملا قابل درمان است و مرگ‌ومیر ناشی از این عارضه تقریبا زیر یک درصد است. اما درصورت عدم درمان به‌موقع با استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها یا عدم امکانات برای جراحی در مناطق دورافتاده، مرگ در اثر ابتلا به این عارضه به ۵۰ درصد یا بیشتر هم می‌رسد. همان‌طور که اشاره شد درصورت پاره‌شدن آپاندیس، فرد ممکن است دچار عوارضی مانند آبسه یا پریتونیت شود که در این حالت و نیز درصورت سالخورده بودن فرد مبتلا، بهبودی کامل بیمار به طول خواهد انجامید.

دوستان عزیزم هرچند آپاندیس عموما به‌عنوان یک عضو زائد و غیرضروری شناخته می‌شود، اما برخی دانشمندان معتقدند این عضو ممکن است در حفظ سیستم ایمنی و نیز حفظ سلامتی بدن نقش داشته باشد.

سرطان سینه چیست؟(ادامه... کلیک کنید)

سرطان سینه چیست؟

تجربه‌ی دردی تیز در سینه‌ها، که احتمالا با حساس شدن آنها همراه شده، می‌تواند ترسناک باشد. شاید این علائم شما را به فکر بیندازند که آیا ممکن است مسئله جدی باشد. اغلب اولین چیزی که زنان و حتی مردان متوجه‌اش می‌شوند و آنها را به ملاقات با پزشک ترغیب می‌کند پیدا شدن یک توده در سینه است. در این نوشته علائم سرطان سینه را با هم مرور می‌کنیم و به شما خواهیم گفت در صورت مشاهده‌ی این علائم چه باید بکنید.

گرچه سرطان سینه به طور معمول هیچ نشانه‌ای در مراحل اولیه ایجاد نمی‌کند، کشف به موقع می‌تواند وضعیت فرد مبتلا به سرطان سینه را از قربانی به نجات‌یافته تغییر بدهد. در جوامعی که زنان معاینات شخصی ماهیانه‌ی سینه‌ها را جدی می‌گیرند و در مواجهه با علائم وقت را برای ملاقات با پزشک هدر نمی‌دهند سرطان در مراحل اولیه تشخیص داده می‌شود که این موضوع کار درمان را آسان‌تر می‌کند.

آناتومی سینه‌ها

بافت سینه‌ها به ماهیچه‌های دیواره‌ی قفسه‌ی سینه‌ چسبیده‌ است و بخش دم‌مانندی از همین بافت

 (Tail of Spence) به سمت بالا تا زیربغل‌ کشیده شده است. سینه‌ها از بخش‌های زیر تشکیل شده‌اند:

·        تعداد زیادی لوبول، که از بافت غده‌ای ساخته شده‌اند و وظیفه‌ی تولید شیر بعد از حاملگی را برعهده دارند؛

·        مجاری، که کانال‌هایی برای عبور شیر از لوبول‌ها به نوک سینه هستند؛

·        بافت چربی و بافت‌ هم‌بند حمایت‌کننده؛

·        رگ‌های خونی، کانال‌های لنفاوی و اعصاب (مانند همه‌ی بخش‌های دیگر بدن).

بسیاری از زنان روزهای پیش از عادت ماهیانه متوجه می‌شوند که سینه‌هایشان متورم‌تر و حساس‌تر شده است. سینه‌ها در اثر افزایش سن، حاملگی و تغییر وزنِ قابل‌ ملاحظه تغییر شکل و اندازه پیدا می‌کنند. چیزی که اهمیت دارد این است که شما شخصا به‌طور منظم سینه‌هایتان را معاینه کنید. خصوصیات ظاهری و لمسی آن را به خاطر بسپارید و هر تغییر غیرمعمول را سریعا به پزشک اطلاع بدهید.

شیوع سرطان سینه

سرطان سینه یکی از شایع‌ترین سرطان‌ها در میان زنان است. از هر ۹ زن، یکی در طول زندگی‌اش به سرطان سینه دچار می‌شود. سرطان سینه در مردان هم ممکن است رخ بدهد اما بروز آن نادر است. سرطان سینه معمولا در زنان بالای ۵۰ سال ایجاد می‌شود اما زنان جوان‌تر نیز مصون نیستند. برخی گزارش‌ها سنِ بروز سرطان سینه در ایران را پایین‌تر از معیارهای جهانی دانسته‌اند. توصیه می‌شود زنان معاینات شخصی سینه را بیاموزند و از ۲۵ سالگی به طور مرتب این کار را انجام بدهند.

دلیل درد و حساسیت در سینه‌ها

ما اغلب درد را به وجود مشکلی در بدن ارتباط می‌دهیم. بنابراین گاهی زنان در مواجهه با درد و حساس شدن سینه‌ها گمان می‌کنند که به سرطان مبتلا شده‌اند. چندین عامل می‌تواند به درد در سینه منجر شود.

درد سینه‌ها که در طبِ بالینی به آن مَستالجیا (mastalgia) گفته می‌شود می‌تواند به دلایل زیر ایجاد شود:

·        تغییرات هورمونی ناشی از عادت ماهیانه؛

·        برخی قرص‌های ضد بارداری؛

·        برخی قرص‌های درمان ناباروری؛

·        کیست سینه؛

·        سینه‌های بزرگ، که ممکن است با درد گردن، شانه‌ها و کمر همراه شود؛

·        استرس.

علائم سرطان سینه

معمولا توده‌ای را که در سینه‌ها پیدا شود مرتبط با سرطان سینه می‌دانند. اما اغلب اوقات وجود یک توده در سینه به معنی سرطان نیست. بیش از ۹۰ درصدِ تمام توده‌های پستانی، از توده‌های ناشی از تغییرات هورمونی در نوجوانان گرفته تا بافت آسیب‌دیده‌ی چربی، در زنانی که در اوایل دهه‌ی۲۰ و اوایل دهه‌ی ۵۰ سالگی هستند، غیرسرطانی یا خوش‌خیم‌اند.

دلایل معمول توده‌های خوش‌خیم سینه عبارت است از:

·        عفونت بافت سینه (که معمولا در زمان شیردهی در زنان دیده می‌شود)؛

·        بیماری فیبروکیستیک سینه‌ (سینه‌های توده‌دار)؛

·        فیبروآدنومِ سینه‌ (تومورهای خوش‌خیم)؛

·        نِکروز چربی (بافت آسیب‌دیده)؛

    در نکروز بافت چربی سینه‌، توده‌ی ایجاد شده را تنها با بیوپسی می‌توان از توده‌ی سرطانی تشخیص داد.

گرچه اکثر توده‌های سینه‌‌ای به علت شرایطی ایجاد می‌شوند که کمتر از موارد بالا جدی هستند؛ همچنان معمول‌ترین نشانه‌ی سرطان سینه تشکیل توده‌های جدید و بدون‌درد در سینه است.

ممکن است یک زن برای اولین بار در هنگام انجام معاینه‌ی ماهیانه‌ی سینه، متوجه تغییراتی در سینه‌‌اش شود یا یک درد خفیف غیرعادی را که به نظر نمی‌رسد از بین برود، تجربه کند.

علائم سرطان سینه در مراحل ابتدایی شامل موارد زیر است:

·        تغییر شکل در نوک سینه؛

·        دردی که تا بعد از عادت ماهانه‌ی بعدی از بین نرفته باشد؛

·        توده‌ی تازه‌ای که تا بعد از عادت ماهانه‌ی بعدی از بین نرود؛

·        ترشحات شفاف، قرمز، قهوه‌ای یا زرد از نوک یکی از سینه‌ها؛

·        قرمزی، تورم، خارش پوست، حساسیت در پوست یا جوش که دلیلی برایش وجود ندارد؛

·        تورم یا توده در اطراف استخوان ترقوه یا زیر بازو‌ها؛

·        توده‌ی سفت با گوشه‌های نامنظم احتمالی بیشتری دارد که توده‌ای سرطانی باشد.

علائم سرطان سینه در مراحل بعدی بیماری شامل موارد زیر است:

·        تورفتگی یا برگشت نوک سینه به داخل؛

·        بزرگ شدن یکی از سینه‌ها؛

·        فرورفتگی در سطح سینه‌ها؛

·        توده‌ای قدیمی که بزرگ‌تر شده است؛

·        بافت پوست به شکل پوست پرتقال درآمده باشد؛

·        درد در اندام تناسلی؛

·        کاهش وزن بی‌دلیل؛

·        بزرگ شدن توده‌های غدد لنفی زیربغل؛

·        رگ قابل دیدن روی سینه‌.

داشتن یک یا تعداد بیشتر از این علائم به معنی این نیست که به سرطان سینه مبتلا هستید. برای مثال ترشح از نوک سینه می‌تواند ناشی از عفونت باشد. اگر هر یک از علائم بالا را مشاهده کردید برای معاینه به پزشک‌تان مراجعه کنید.

سرطان سینه در مردان

به طور معمول سرطان سینه را مرتبط با مردان نمی‌دانند. با این حال سرطان سینه می‌تواند در هر سنی با احتمالی نادر در مردان هم رخ بدهد گرچه در سنین بالا معمول‌تر است. بسیاری از مردم نمی‌دانند که مردان هم بافت سینه دارند و این سلول‌ها ممکن است دستخوش تغییرات سرطانی شوند. از آنجایی که سلول‌های سینه در مردان کمتر از سلول‌های سینه‌ی زنان تحول یافته‌اند، سرطان سینه در آنها به اندازه‌ی زنان شایع نیست.

شایع‌ترین علامت سرطان سینه در مردان وجود توده در بافت سینه است.

علاوه بر توده، علائم سرطان سینه در مردان شامل موارد زیر است:

·        ضخیم شدن بافت پستان؛

·        ترشح از نوک سینه؛

·        قرمزی و پولک‌پولک شدن نوک سینه؛

·        تو رفتگی یا برگشتن نوک سینه به داخل؛

·        قرمزی، تورم، حساسیت یا خارش پوست یا جوش روی پوست سینه.

از آنجایی که مردان به طور مرتب بافت سینه‌شان را در مورد توده‌ها بررسی نمی‌کنند، سرطان سینه در مردان بسیار دیرتر تشخیص داده می‌شود.

معایناتی معمول در مواجه با علایم سرطان سینه

وقتی با مشکلِ درد، حساس شدن یا پیدا شدن توده در سینه به پزشک مراجعه کنید، تست‌های معمولی وجود دارد که پزشک ممکن است بخواهد انجام بدهد.

معاینه‌ی فیزیکی

پزشک سینه‌‌ها و پوست آن را معاینه می‌کند و به دنبال وجود مشکل یا ترشح در نوک سینه‌ها می‌گردد. او ممکن است سینه‌ها و زیربغل را در جست‌وجوی توده لمس کند.

سابقه‌ی پزشکی

پزشک همچنین درباره‌ی سابقه‌ی پزشکی مانند داروهایی که مصرف می‌کنید و سابقه‌ی خانوادگی بیماری در بستگان درجه اول‌تان از شما سؤال می‌پرسد. زیرا گاهی سرطان سینه به ژن‌ها مرتبط هستند، اهمیت دارد که پزشک‌تان را درباره‌ی وجود سابقه‌ی ابتلا به این سرطان در خانواده مطلع کنید. پزشک شما همچنین درباره‌ی علائم و اینکه چه زمانی اولین بار با آن مواجه شده‌اید سؤال می‌کند.

ماموگرافی

پزشک ممکن است درخواست عکس‌برداری با اشعه‌ی ایکس بدهد تا بتواند تشخیص بدهد توده‌ خوش‌خیم است یا بدخیم.

سونوگرافی

سونوگرافی می‌تواند تصویری از بافت را برای پزشک فراهم کند.

MRI

ممکن است پزشک در کنار سایر آزمایش‌ها MRI نیز درخواست کند. MRI یک روش تصویربرداری غیرتهاجمی است که برای بررسی بافت سینه می‌توان از آن بهره برد.

بیوپسی

برداشتن یک بخش کوچک از بافت سینه که می‌تواند برای آزمایش استفاده شود.

کلام آخر

یادتان باشد که معاینات شخصی سینه‌ها را جدی بگیرید تا سریع‌تر بتوانید از تغییرات ایجاد شده در پستان و توده‌های جدید باخبر شوید. سرطان‌هایی که در مراحل اولیه تشخیص داده شوند درمان‌های موفقیت آمیزتری خواهند داشت.

سرطان پروستات چیست؟(ادامه... کلیک کنید)

سرطان پروستات

سرطان پروستات در بعضی از آقایان به‌صورت پنهان پیشرفت می‌کند و زمانی علائم خود را نشان می‌دهد که بیماری وارد مراحل پیشرفته شده است. بنابراین شناخت این بیماری و نشانه‌های آن و انجام تست‌های سرطان در تشخیص به‌موقع بیماری اهمیت دارد. پزشک متخصص بهترین کسی است که شما را در مورد لزوم و نحوه‌ی انجام تست‌ها راهنمایی می‌کند. در حال حاضر روش‌های درمانی متفاوتی برای غلبه بر این بیماری وجود دارد و بدون شک روش‌های موجود برای درمان سرطان پروستات همگام با پیشرفت علم در حال پیشرفت است.

سرطان پروستات چیست؟

پروستات غده‌ی کوچکی در بدن آقایان است که دقیقا در زیر مثانه قرار دارد. تمام سلول‌های بدن ما با سرعت مشخصی رشد می‌کنند و تقسیم می‌شوند و بعد از مدتی از بین می‌روند. سرطان پروستات زمانی اتفاق می‌افتد که سلول‌های پروستات با سرعت غیرعادی رشد ‌کنند و برخلاف سلول‌های عادی بعد از پایان عمر خود از بین نروند و تجمع سلول‌ها باعث به‌وجود آمدن تومور در پروستات شود. تومور به‌وجود آمده با گذشت زمان می‌تواند به سایر بافت‌ها، غدد لنفاوی و در نهایت به استخوان‌ها سرایت کند. سرطان پروستات دومین سرطان رایج در آمریکا و دومین دلیل مرگ‌های ناشی از سرطان در میان مردان است. در آمریکا از هر ۷ مرد ۱ نفر به سرطان پروستات مبتلاست. حدود ۲,۵ میلیون نفر در آمریکا درگیر این بیماری هستند. طبق گزارش انجمن سرطان آمریکا سالانه ۳۰۰۰۰ مرد بر اثر سرطان پروستات جان خود را از دست می‌دهند.

علائم سرطان پروستات

رایج‌ترین نشانه‌های سرطان پروستات عبارتند از:

·        مشکل در دفع ادرار؛

·         تکرر ادرار؛

·         ادرار با فشار کم؛

·         مشاهده‌ی خون در ادرار یا منی؛

·          تورم پاها؛

·         درد و ناراحتی در لگن یا مقعد؛

·         درد به هنگام انزال؛

·        ناتوانی‌های جنسی.

توجه کنید که گاهی ممکن است سرطان به‌صورت پنهان و بدون هیچ نشانه‌ای پیشرفت کند و ماه‌ها یا حتی سال‌ها بعد نشانه‌های خود را بروز دهد، بنابراین انجام آزمایش‌های منظم در پیشگیری و درمان به موقع سرطان پروستات نقش مهمی دارد.

آزمایش تشخیص سرطان پروستات

آزمایش آنتی‌ژن اختصاصی پروستات (PSA): در این آزمایش میزان PSA خون اندازه‌گیری می‌شود. PSA نوعی پروتئین است که توسط غده‌ی پروستات تولید می‌شود و با یک آزمایش خون ساده می‌توان میزان این ماده را در خون اندازه‌گیری کرد. مشکلاتی از قبیل التهاب، بزرگی پروستات یا سرطان باعث می‌شوند مقدار این ماده در خون از حد نرمال آن بیشتر شود.

 در برخی موارد به تشخیص پزشک، آقایان بالای ۵۰ سال یا جوان‌تر که احتمال ابتلا به سرطان پروستات در آنها وجود دارد مورد معاینه‌ی دیجیتال مقعد (DRE) قرار می‌گیرند. همچنین ممکن است از سونوگرافی برای بررسی وجود تومور استفاده شود. چنانچه در معاینات اولیه مورد مشکوکی مشاهده شود، در مرحله‌‌ی بعد برای معاینه‌ی دقیق‌تر، بیوپسی یا همان نمونه‌برداری تجویز می‌شود. در نمونه‌برداری قسمتی از بافت پروستات توسط سوزن مخصوص نمونه‌گیری و زیر میکروسکوپ بررسی می‌شود.

معیار گلیسون

پزشک بعد از نمونه‌برداری و بررسی سلول‌های نمونه، نمره‌ای به نمونه‌‌ی موردنظر می‌دهد که معیار گلیسون (Gleason score) نام دارد. هرچه عدد این معیار بزرگ‌تر باشد، توده‌ی موردنظر بدخیم‌تر است. پاتالوژیست به کمک این معیار و آزمایش‌ها و معاینات انجام‌ شده، تشخیص می‌دهد که سرطان در چه مرحله‌ای است و تا چه حد به بافت‌ها و ارگان‌های اطراف خود سرایت کرده است.

علائم سرطان پروستات

عوامل زیر احتمال ابتلا به سرطان پروستات را در آقایان افزایش می‌دهد:

·        سن: ریسک ابتلا به سرطان پروستات از سن ۵۰ سالگی به بعد افزایش می‌یابد و معمولا در آقایان بالاتر از ۶۵ سال شایع‌تر است؛

·        نژاد: سیاه‌پوستان آمریکایی بیشتر از سایرین به این بیماری مبتلا می‌شوند و احتمال بروز این بیماری در مردان آسیایی نسبت به سایر نژادها کمتر است؛

·        سابقه‌ی خانوادگی: در صورتی‌‌ که اقوام نزدیک فرد، مبتلا به سرطان پروستات بوده باشند ریسک ابتلا بالا می‌رود؛

·        وزن: شیوع این بیماری در آقایان دارای اضافه وزن بیشتر است.

چه کسانی باید مورد بررسی قرار بگیرند؟

در پاسخ به این سؤال باید بدانید که با توجه به نتایج آزمایش‌ها پزشک‌تان تصمیم می‌گیرد که شما به بررسی بیشتر و درمان نیاز دارید یا خیر. فراموش نکنید که سطح بالای PSA همیشه نشانه‌ی ابتلا به سرطان پروستات نیست. مشکلاتی مانند التهاب، عفونت و بزرگی پروستات هم ممکن است علت افزایش سطح این ماده در خون باشند. بنابراین بهتر است پیش از انجام این آزمایش با پزشک خود مشورت کنید.

روش های درمان سرطان پروستات

برای درمان سرطان پروستات از روش‌های زیر استفاده می‌شود:

·        پروستاتکتومی رادیکال که طی آن غده‌ی پروستات از بدن خارج می‌شود؛

·        پرتودرمانی که با کمک اشعه‌های قوی سلول‌های سرطانی را از بین می‌برد؛

·        شیمی‌درمانی که از داروهای شیمیایی برای غلبه بر سلول‌های سرطانی استفاده می‌کند؛

·        هورمون‌درمانی که طی آن جلوی تولید هورمون تستوسترون گرفته می‌شود، زیرا این هورمون به رشد تومورهای پروستات کمک می‌کند؛

·        براکی‌تراپی که در آن برای از بین بردن تومور، ذرات رادیواکتیو در مجاورت تومور قرار داده می‌شود؛

·        سرمادرمانی که با انجماد بافت‌های منطقه‌ی موردنظر تومور را از بین می‌برد؛

·        روش اولتراسوندتراپی که با گرم کردن بافت پروستات تومور را هدف قرار می‌دهد.

پیشرفت‌ در روش‌های درمانی

سازمان غذا و داروی آمریکا در سال ۲۰۱۰ اولین واکسن درمان سرطان را تأیید کرد. این واکسن پروونج (Provenge) نام دارد و با استفاده از سلول‌های بنیادی به بیمارانی که در مرحله پیشرفته‌ی سرطان پروستات قرار دارند، کمک می‌کند.

دانشمندان در حال ابداع روش‌های جدید برای درمان سرطان پروستات هستند. روش‌ اولتراسوند متمرکز با شدت بالا جهت نابود کردن سلول‌های سرطانی و درمان‌های دارویی هدفمند برای متوقف کردن رشد این سلول‌ها جزو روش‌های جدید درمان سرطان به حساب می‌آیند. RFA نیز روش نوینی است که از فرکانس‌های رادیویی برای کاهش درد در مردان مبتلا به سرطان از آن استفاده می‌کنند.

در آخر اینکه…

سرطان پروستات هرچه زودتر تشخیص داده شود شانس بیشتری برای درمان خواهد داشت. در اغلب موارد این بیماری در مراحل اولیه قابل درمان است. چنانچه بیماری وارد مراحل بالاتر شود، درمان آن نیز دشوارتر خواهد بود. علاوه بر این، روش‌های درمانی که در مراحل پیشرفته‌ی سرطان پروستات مورد استفاده قرار می‌گیرند گاهی عوارضی از قبیل بی‌اختیاری ادرار و مشکل در نعوظ را به‌ همراه دارند. پزشک متخصص با توجه به شرایط فرد، سبک زندگی و سن شخص تصمیم می‌گیرد که آزمایش‌های مربوط به سرطان پروستات از چه سنی و به چه صورت باید انجام شود.

قارچ یا کچلی ناخن چیست؟(ادامه... کلیک کنید)

قارچ ناخن ( کچلی ناخن):

عفونت‌های قارچی یکی از بیماری های ناخن است که می‌توانند در هر نقطه‌ای از بدن رخ دهند. قارچ‌ها، به طور طبیعی در کنار انواع مختلف باکتری‌ها در درون و روی پوست بدن وجود دارند، و هنگامی که یک قارچ بیش از اندازه رشد می‌کند، شخص دچار عفونت می‌شود.

قارچ ناخن، که به آن کچلی ناخن نیز گفته می‌شود، یک عفوت قارچی است که ناخن‌های دست یا ناخن‌های پا را درگیر می‌کند. عفونت‌های قارچی، عموماً در طول زمان ایجاد می‌شوند، بنابراین، در ابتدا تغییراتی که به دلیل این عارضه در ناخن‌ها و انگشتان رخ می‌دهد خیلی جزئی‌تر از آن است که قابل تشخیص باشد. در ادامه به موضوع تقویت ناخنهای شکننده و تقویت کچلی ناخن می پردازیم.

ناخن‌های نرم حاکی از این است که رطوبت زیادی وجود دارد یا ناخن‌ها توسط مایعات تمیزکننده، مواد پاک‌کننده، لاک پاک‌کن‌ها و دیگر مواد شیمیایی آسیب دیده‌اند. استفاده از مقدمات پاک کردن ناخن یا بردن رنگ ناخن با الیاف نایلون (شناخته شده با نام سخت‌کننده‌های الیافی ناخن) ممکن است به تقویت ناخن های شکننده کمک کند. باید از استفاده سخت‌کننده‌های ناخن که حاوی سوفانامید تولوئن یا فرمالدئید هستند اجتناب شود، زیرا این مواد می‌تواند باعث تحریک و سوزش پوست شود.

علت ها و دلایل

قارچ ناخن دست و پا ناشی از رشد بیش از اندازه قارچ‌ها در، زیر یا روی ناخن است. قارچ‌ها در محیط‌های گرم و مرطوب رشد می‌کنند، بنابراین محیط‌هایی با این شرایط باعث می‌شود که آن‌ها به طور طبیعی به تعداد زیاد تکثیر شوند. همان قارچی‌هایی که باعث عارضه‌های جاک ایچ (کچلی کشاله ران)، پای ورزشکاران و کرم حلقوی می‌شوند می‌تواند باعث عفونت‌های ناخن نیز بشوند.

قارچ‌هایی که از قبل در درون یا روی بدن وجود دارند باعث عفونت‌های ناخن می‌شوند. اگر با کسی که دچار عفونت قارچی شده تماس پیدا کنید، ممکن است شما هم به این مشکل دچار شوید. عفونت‌های قارچی بیشتر انگشتان پاها را درگیر می‌کنند تا انگشتان دستان را، چون پاها معمولاً در محیط گرم و مرطوب کفش محبوس هستند.

اگر در یک سالن زیبایی ناخن، خدمات مانیکور یا پدیکور دریافت می کنید، حتماً بپرسید که کارکنان آنجا چگونه و هر چند وقت یک بار وسایل کارشان را ضدعفونی می‌کنند. وسایلی مثل سمباده ناخن و ناخن‌گیرها، در صورت ضدعفونی نشدن می‌توانند عامل سرایت عفونت‌هایی قارچی از شخصی به شخص دیگر باشند.

چه کسانی در معرض خطر قارچ‌های عفونی قرار دارند؟

دلایل متفاوت بسیاری برای بروز عفونت‌های قارچی ناخن وجود دارد، که هر کدام روش درمان قارچ ناخن خاص خود را دارند. اگرچه بسیاری از دلایل بروز این عفونت‌ها قابل پیشگیری هستند، اما برخی عوامل خطرزا وجود دارند که احتمال بروز آن‌ها را افزایش می‌دهند. خطر ابتلا به عفونت‌های قارچی ناخن در شرایط زیر بیشتر است:

• ابتلا به دیابت
• ابتلا به بیماری‌هایی که باعث مشکلات گردش خون می‌شوند
• داشتن سن بالای ۶۵ سال
• استفاده از ناخن‌های مصنوعی
• شنا کردن در استخرهای عمومی
• آسیب‌دیدگی ناخن
• آسیب‌دیدگی پوست اطراف ناخن
• مرطوب ماندن ناخن دست یا پا به مدت طولانی
• ضعف سیستم ایمنی بدن
• پوشیدن کفش‌هایی که پنجه‌های تنگی دارند، مثل کفش‌های تنیس و چکمه‌ها

عفونت‌های ناخن در مردان بیش از زنان و در بزرگسالان بیشتر از کودکان رخ می‌دهند. اگر در خانواده‌تان کسانی هستند که اغلب دچار این نوع عفونت‌های قارچی می‌شوند، در این صورت شما بیش از سایرین در معرض ابتلا به این عفونت‌ها قرار دارید. افراد مسن بیشتر از سایرین در معرض خطر عفونت‌های قارچی ناخن هستند زیرا ایشان گردش خون ضعیفی داشته و ناخن‌هایشان با بالا رفتن سن ضخیم‌تر شده و کندتر رشد می‌کنند.

ظاهر این عارضه چگونه است؟

عفونت قارچی ناخن، ممکن است بخشی از ناخن، کل ناخن یا چند ناخن را درگیر کند.

علائم قابل رؤیت

علائم قابل رؤیت عفونت قارچی ناخن عبارتند از:

• پوسته پوسته شدن زیر ناخن، که به آن هایپرکراتوز زیر ناخن گفته می‌شود
• به وجود آمدن رگه‌های سفید یا زرد روی ناخن‌ها، که به آن قارچ ناخن پا لترال گفته می‌شود
• خرد شدن گوشه یا نوک ناخن، که به آن قارچ ناخن دیستال گفته می‌شود
• به وجود آمدن قسمت‌های سفید لایه لایه روی سطح ناخن، که گاهی اوقات با شکاف‌هایی در ناخن همراه هستند
• ظاهر شدن نقطه‌های زرد در ته ناخن، که به آن‌ها قارچ ناخن پروکسیمال گفته می‌شود.
• از دست رفتن ناخن

نشانه‌های شایع

شایع‌ترین نشانه‌های عفونت قارچی ناخن عبارتند از:

• ناخن کج شده و می‌پیچد، که گاهی باعث کنده شدن آن از جایش می‌شود
• از ناخن عفونی بوی نامساعدی به مشام می‌رسد
• ناخن ضخیم می‌شود
• شکنندگی ناخن

تشخیص

از آنجا که عفونت‌های دیگری نیز وجود دارد که علائمشان مشابه علائم عفونت قارچی ناخن است، تنها راه برای اطمینان از تشخیص این عارضه مراجعه به یک پزشک است. پزشک تکه‌ای از ناخن را جدا کرده و با مشاهده آن زیر میکروسکوپ به دنبال نشانه‌های وجود قارچ می‌گردد. گاهی اوقات، نمونه برای آنالیز و شناسایی به آزمایشگاه فرستاده می‌شود.

درمان

معمولاً برای درمان قارچ ناخن پا استفاده از داروهای بدون نسخه توصیه نمی‌شود. در عوض، پزشک داروهای خوراکی ضدقارچ تجویز می‌کند، مثل:

• تربینافین (لامیسیل)
• ایتراکونازول (اسپورانوکس)
• فلوکونازول (دیفلوکان)
• گریسوفولوین (گریس-پگ)

همچنین، می‌توان از سایر درمان‌های ضد  قارچ ناخن پا مثل لاک ناخن ضدقارچ یا محلول‌های موضعی هم استفاده کرد. این مواد نیز درست مثل لاک ناخن‌های معمولی روی ناخن مالیده می‌شوند. گاهی اوقات بیمار مجبور می‌شود تا چند ماه از این داروها استفاده کند، که البته طول مدت استفاده از آن‌ها به نوع قارچ، عامل عفونت، و همچنین دامنه عفونت بستگی دارد. عموماً محلول‌های موضعی نمی‌توانند عفونت‌های قارچی ناخن پا را به طور مؤثری درمان کنند.

تضمینی وجود ندارد که این درمان‌ها بتوانند بدن را به طور کامل از عفونت قارچی پاک کنند. تقریباً، در نیمی از موارد، عفونت قارچی ناخن عود می‌کند. همچنین ممکن است عفونت قارچی عوارضی نیز به همراه داشته باشد.

نکاتی برای پیشگیری از عفونت قارچی ناخن

ایجاد چند تغییر ساده در سبک زندگی به پیشگیری از عفونت‌های قارچی کمک می‌کند. کوتاه و تمیز نگهداشتن ناخن‌ها راه خوبی برای پیشگیری از عفونت است. همچنین باید از آسیب‌دیدگی پوست اطراف ناخن‌ها جلوگیری شود. اگر قرار است برای مدت زیادی دست مرطوب یا خیس بماند بهتر است از دستکش لاستیکی استفاده شود.

راه‌های دیگری برای جلوگیری از عفونت‌های قارچی ناخن‌ها:

• استفاده مرتب از پودرها یا اسپری‌های ضدقارچ
• شستن دست‌ها بعد از دست زدن به ناخن‌های عفونی
• خشک کردن کامل پاها بعد از حمام، خصوصاً بین انگشتان پا
• دریافت خدمات مانیکور و پدیکور از سالن‌های قابل اطمینان
• استفاده از وسایل شخصی برای مانیکور و پدیکور
• پوشیدن جوراب‌هایی که رطوبت پا را به حداقل می‌رسانند
• اجتناب از پابرهنه بودن در مکان‌های عمومی
• استفاده کمتر از ناخن‌های مصنوعی و لاک ناخن

چشم‌انداز بلند مدت

برای برخی از افراد، عفونت قارچی به سادگی درمان نمی‌شود، طوری که ممکن است دوره اول مصرف دارو برای آن‌ها جواب ندهد. تا زمانی که یک ناخن جدید عاری از عفونت رشد نکند، نمی‌توان گفت که عفونت ناخن درمان شده است، و البته هرچند که این وضعیت نشان دهنده عاری بودن ناخن از عفونت است، با این حال امکان بازگشت عفونت همچنان وجود دارد. در موارد شدید، ناخن دچار آسیب دائمی می‌شود، طوری که پزشک مجبور می‌شود آن را از انگشت جدا کند.

مهمترین عوارض عفونت قارچی ناخن عبارتند از:

• عود کردن عفونت
• از دست رفتن دائمی ناخن درگیر
• تغییر رنگ ناخن عفونی
• سرایت عفونت به سایر بخش‌های بدن و حتی جریان خون
• ایجاد یک عفونت پوستی باکتریایی به نام سلولیت

همچنین بسیار مهم است که آن دسته از مبتلایان به دیابت که به عفونت قارچی ناخن هم دچار می‌شوند به پزشک مراجعه کنند. مبتلایان به دیابت در معرض خطری بالاتری برای دچار شدن به عوارض جدی احتمالی ناشی از این نوع عفونت‌ها قرار دارند. برای همین، در صورتی که مبتلایان به دیابت احتمال می‌دهند که به عفونت قارچی ناخن دچار شده‌اند می‌بایست با یک پزشک مشورت کنند.

فقر آهن در کودکان (ادامه... کلیک کنید)

کم خونی و فقر آهن در کودکان

کم خونی خفیف در کودکان علائم کمی را بروز می دهد و یا حتی ممکن است هیچ علائمی را نشان ندهد.

در طول سال های رشد، اکثر کودکان از برخی مسائل مربوط به سلامت جزئی مانند بیماری های چند روزه و مداوم رنج می برند. این موضوع، بیشتر به خاطر این است که سیستم ایمنی بدن کودکان شما به طور مداوم در حال تحول می باشد. اسهال مکرر، سرماخوردگی و سرفه، بدن کودک را که در طول مراحل رشد مشغول نگه داشته و از رشد و بالندگی باز می دارد و حتی می تواند سبب کم خونی کودک شما شود.

موضوعی که سلامت بیشتر کودکان را به خطر می اندازد و ممکن است ظاهر او را خسته نشان دهد، کم خونی کودک است. کمبود آهن یک بیماری است، که امروزه شناخته شده و به طور کلی بیشتر زنان را تحت تاثیر قرار می دهد. اما بسیاری از کودکان و نوجوانان نیز ممکن است در طول دوران کودکی خود در معرض ابتلا به کم خونی باشند، این مشکل در سال های بعد زندگی آن ها هم ادامه خواهد داشت. علت کمبود آهن در بدن و یا کم خونی کودک ، فقدان آهن مورد نیاز در خون است. به همین دلایل، در این مقاله، جزئیات بیشتری در مورد علل، علائم و درمان کم خونی در کودکان ارائه خواهد شد.

علل کم خونی کودکان:

هر چند ممکن است بروز کم خونی کودک تعجب آور باشد، ولی در واقع مشکل عمده ای است که از رعایت نکردن بهداشت عمومی اتفاق می افتد، و حتی ممکن است باعث افزایش خطر مرگ و میر در کودکان شود. همچنین، کم خونی دارای اثرات بسیار دیگری بر سلامت کودک شما خواهد داشت.

احتمال دارد علل کم خونی متفاوت باشد، احتمالا درصد کمی از کودکانی که مبتلا به کم خونی هستند، تحت تاثیر عوامل جغرافیای منطقه محل سکونت خود بوده اند. مشخص شده است که برخی از اشکال کم خونی مربوط به استعداد ژنتیکی بوده و گروه های نژادی خاصی را در معرض خطر ابتلا به کمبود آهن قرار می دهد. فقر آهن شایع ترین نوع کم خونی است.

علل فقر آهن در کودکان

• داشتن یک رژیم غذایی که فاقد مواد مغذی و ضروری از جمله آهن است، به کم خونی کودکان کمک می کند.

• رشد سریع در سال اول بعد از تولد، باعث افزایش نیاز به آهن می شود. بنابراین، اگر در این دوران آهن کافی به بدن کودک شما نرسد، او را بیمار خواهد کرد. از این رو، کمبود آهن در برنامه ی غذایی می تواند عامل اصلی بیماری کم خونی شود.

• از دست دادن خون به صورت آهسته و در دراز مدت، مانند خونریزی در دستگاه گوارش کودکان، عامل دیگر بروز این بیماری است.

• ناتوانی بدن در جذب آهن هم می تواند عامل دیگری در بروز بیماری کم خونی کودک شما باشد.

• بچه هایی که از طریق شیر مادر تغذیه می شوند، کمتر از سایر کودکان در معرض خطر ابتلا به کم خونی قرار دارند.

• همه نوزادان با آهن ذخیره شده در بدن خود به دنیا می آیند. اما از آنجایی که آن ها با سرعت بسیار زیادی در طول چند سال اول زندگی خود رشد می کنند، نیاز به آهن اضافی برای حمایت از فعالیتهای  بدنی دارند. در واقع، در حالت عادی، بچه های در حال رشد نیاز به حدود ۱ میلی گرم آهن در هر روز دارند.

علائم شایع کم خونی در کودکان:

کم خونی خفیف در کودکان علائم کمی را بروز می دهد و یا حتی ممکن است هیچ علائمی را نشان ندهد. به همین دلیل است که تشخیص این بیماری در مراحل اولیه تقریبا غیرممکن است. در این جا، برخی از علائم شایع کم خونی خفیف در کودکان که ممکن است به شما کمک کند به راحتی فقر آهن را در کودک خود تشخیص دهید، بیان شده است، تا با توجه مکرر به این علائم، فرزندان سالمی داشته باشید:

• خستگی

• ضعف

• بدخلقی

• هوس های غذایی غیر معمول

• بی اشتهایی

• سردرد

• تنگی نفس

• درد گلو

• رنگ پریدگی پوست

• ناخن های شکننده

• خون در مدفوع

• درسفیدپوستان رنگ چشم کودک مبتلا به کم خونی، پریده و سفید می شود.

اگر شما متوجه هر یک از این علائم و نشانه ها در کودک خود شدید، می توانید یک وقت ویزیت از پزشک اطفال به منظور تشخیص کم خونی کودک خود، رزرو کنید و این نکته نیز بسیار مهم است که اگر علت و نوع کم خونی که کودک شما را تحت تاثیر قرار داده، مشخص شود، اساس درمان نهایی را تشکیل شده و درمان راحت تر و سریع تری برای کودک یافت می شود.

گزینه های درمان بیماری کم خونی کودک:

کم خونی در دوران کودکی، درست مانند دیگر کم خونی در تمامی دوران زندگی، با افزایش مصرف غذاهای غنی از آهن در رژیم غذایی روزانه درمان می شود. اما در موارد کم خونی شدید کودکان، مکمل های آهن اغلب از طریق قرص به آن ها داده می شود.

اگر مکمل آهن به کودک شما تجویز شده است، مطمئن شوید که شما آن را با معده خالی به او بدهید. آهن، در معده ی خالی، سریع تر جذب می شود. همچنین، بیشترین مقدار غذاهایی که غنی از ویتامین C هستند، به رژیم غذایی کودک خود اضافه کنید. در علم پزشکی ثابت شده است که ویتامین C، به تسریع افزایش و جذب آهن اضافه دربدن کودکان کمک فراوانی می کند.

شیر و آنتی اکسیدان ها تمایل بیشتری به تداخل با اثر مکمل های آهن دارند، بنابراین مطمئن شوید که کودکان شما در زمان استفاده از قرص های آهن از مصرف آن ها اجتناب می کند. همچنین با اضافه کردن مواد غذایی غنی از آهن مانند جگر، گوشت قرمز، زرده تخم مرغ، حبوبات، کشمش و نان دانه های کامل و سبوس دار به رژیم غذایی بچه ی خود، شانس او را در درمان کم خونی بیشتر کنید.

طراحی رژیم غذایی غنی از آهن برای کودکان:

پیشگیری قطعا بهتر از درمان است، به ویژه در میان کودکان که به هر تغییر خاص در رژیم غذایی خود و یا در زندگی روزمره بسیار حساس هستند. اضافه کردن آهن بیشتر و غذاهای غنی از آهن به رژیم غذایی آن-ها،می تواند در پیشگیری از کم خونی بسیار مفید باشد. به ویژه در کودکانی که رژیم های غذایی نادرست باعث کمبود آهن در آن ها شده است، می تواند کمک فراوانی بکند. بعضی از مواد غذایی غنی از آهن عبارتند از:

• آلوی سیاه

• بلغور جو دوسر

• زردآلو

• کشمش

• ماهی تن

• کلم پیچ

• اسفناج

• سبزیجات

• ماهی

• تخم مرغ

• حبوبات خشک شده

• عدس

• جوجه مرغ

• گوشت قرمز

• کره بادام زمینی

• سویا

• بوقلمون

• شیر خشک کودکان غنی شده با آهن

• شیر مادر

• جگر

اضافه کردن بیشتر این مواد غذایی به رژیم غذایی کودک خود در دورانی که او شروع یه خوردن غذاهای جامد کرده است و تغذیه با شیر مادر در دوران نوزادی همراه با قطره ی آهن، می تواند به جلوگیری از کم خونی و فقر آهن کمک کند. همچنین، اضافه کردن دوز مشخصی از بسیاری ویتامین ها، مواد معدنی و دیگر مواد مغذی به رژین غذایی فرزند شما کمک خواهد کرد تا بدون کم خونی بزرگ شود.

عوارض احتمالی کم خونی کودک:

کم خونی کودک درست مانند دیگر بیماری ها، اگر در شرایط بهداشتی و اصولی، درمان نشود، ممکن است عواقب منفی بر سلامت جسمی و روانی کودک شما داشته باشد. بعضی از این عوارض عبارتند از:

۱. کاهش عملکرد مغز و رشد کودک:

کم خونی و یا فقر آهن ارتباط خاصی با کاهش رشد شناختی و فیزیکی در کودکان دارد.

۲. مسمومیت با سرب کودک:

کم خونی و فقر آهن در کودکان و نوجوانان احتمال بروز مسمومیت با سرب را بالا می برد. تعداد مبتلایان به مسمومیت با سرب در جهان کم نیستند و حتی مسمومیت با سرب از مشکلات حاد سلامتی در کودکان به شما می رود.

۳. کاهش تمرکز و یادگیری و ایجاد مشکل درحافظه ی کودکان:

همچنین، دانشمندان بر این باور هستند که کم خونی ممکن است تاثیر منفی بر عملکرد بچه ی شما در مدرسه داشته باشد. فرزند شما ممکن است با توجه به کاهش رشد مغز، مشکلاتی در عملکرد و کاهش هوشیاری و یادگیری به دنبال داشته باشد.

مهم است به این نکته توجه داشته باشید که از مواد غذایی که کودکان در طول روز مصرف می کنند، تنها ۱۰٪ از آهن آن جذب بدن او خواهد شد و بقیه دفع می گردد. شما باید مطمئن شوید که کودکتان حداقل ۸-۱۰ میلی گرم آهن از غذای روزمره دریافت می کند. با اصلاح رژیم غذایی خانواده خودتان و مصرف غذاهای غنی از آهن، به سادگی می توانید این کم خونی کودک خود را جبران کنید، حتی اگر کودک شما، یک کودک نو پا است این کار می تواند راحت تر و با کمک شیر مادر انجام شود.

 اگر کودک شما به کم خونی و یا فقر آهن مبتلا شده است، به یاد داشته باشید که هیچ جای نگرانی وجود ندارد. در واقع، راه مقابله با آن بسیار آسان است، و با رعایت نکات بالا می توان بر این بیماری غلبه کرد.

هپاتیت و انواع آن(ادامه... کلیک کنید.)

هپاتیت چیست؟

هپاتیت نوعی بیماری التهابی کبد است که معمولا توسط عفونت ویروسی ایجاد می‌شود اما علل احتمالی دیگری نیز برای هپاتیت وجود دارد. این علل عبارت‌اند از هپاتیت خودایمنی و هپاتیتی که به‌عنوان نتیجه‌ی ثانویه‌ی مصرف داروها، مواد مخدر، سموم و الکل اتفاق می‌افتد. هپاتیت خودایمنی، بیماری‌ای است که در آن بدن‌، آنتی‌بادی‌هایی علیه بافت کبد می‌سازد و به آن حمله می‌کند.

کبد شما در قسمت بالای سمت راست شکم‌‌تان قرار دارد و کارهای بسیار مهمی انجام می‌دهد که بر متابولیسم و عملکرد تمام بدن‌تان تأثیر می‌گذارد، از جمله:

·        تولید صفرا که برای هضم غذا ضروری است

·        تصفیه‌ی سموم موجود در بدن.

·        دفع بیلی‌روبین (محصول ناشی از شکست و تجزیه‌ی سلول‌های قرمز خون)، کلسترول، هورمون‌ها و داروها.

·        تجزیه‌ی کربوهیدرات ها، چربی‌ها و پروتئین ها.

·        فعال‌سازی آنزیم‌ها (پروتئین‌های خاصی که برای عملکردهای بدن ضروری‌اند.)

·        ذخیره‌سازی گلیکوژن (یک شکل از قند)، مواد معدنی و ویتامین A، ویتامین D، ویتامین E و ویتامین K

·        سنتز پروتئین‌های خون مانند آلبومین

·        سنتز فاکتورهای انعقادی.

گزینه‌های درمانی بسته به نوع هپاتیتی که به آن مبتلا هستید، متفاوت هستند. شما می‌توانید ازطریق واکسیناسیون و اقدامات احتیاطی در شیوه‌ی زندگی از برخی انواع هپاتیت پیشگیری کنید.

5 نوع هپاتیت ویروسی

عفونت‌های ویروسی کبد که به‌عنوان هپاتیت شناخته می‌شوند، عبارت‌اند از هپاتیت A ،B ،C ،D و E هرکدام از این هپاتیت‌های ویروسی را یک ویروس متفاوت ایجاد می‌کنند.

هپاتیت A همیشه بیماریی حاد و کوتاه‌مدت است؛ درحالی‌که هپاتیت B، C و D به‌احتمال زیاد، ادامه‌دار و مزمن می‌شوند. هپاتیت E معمولا حاد است اما می‌تواند در زنان باردار بسیار خطرناک باشد.

هپاتیت A

هپاتیت A به‌وسیله‌ی عفونت ناشی از ویروس هپاتیت (HAV) A ایجاد می‌شود. این نوع هپاتیت اغلب توسط مصرف غذا یا آب آلوده به مدفوع فرد مبتلا به هپاتیت A منتقل می‌شود.

هپاتیت B

هپاتیت B از طریق تماس با مایعات بدن عفونی مانند خون، ترشحات واژینال یا مایع منی حاوی ویروس هپاتیت (HBV) B منتقل می‌شود. استفاده از سرنگ مشترک، داشتن رابطه‌ی جنسی با فرد آلوده یا استفاده از تیغ مشترک خطر ابتلا به ویروس هپاتیت B را افزایش می‌دهد CDC تخمین می‌زند که ۱٫۲ میلیون نفر در ایالات‌ متحده و ۳۵۰ میلیون نفر در سراسر جهان به این بیماری مزمن مبتلا باشند.

هپاتیت C

هپاتیت C از ویروس هپاتیت (HCV) C به‌وجود می‌آید. هپاتیت C از طریق تماس مستقیم با مایعات بدن آلوده و معمولا از طریق استفاده از سرنگ مشترک و تماس جنسی منتقل می‌شود. HCV یکی از رایج‌ترین عفونت‌های ویروسی منتقله از راه خون در ایالات‌ متحده است. تقریبا ۲٫۷ تا ۳٫۹ میلیون آمریکایی درحال‌حاضر به این عفونت مزمن مبتلا هستند.

هپاتیت D

هپاتیت D که هپاتیت دلتا نیز نامیده می‌شود، یک بیماری جدی کبدی است که ویروس هپاتیت (HDV) D آن را به‌وجود می‌آورد. HDV از طریق تماس مستقیم با خون آلوده گسترش می‌یابد و نوع نادری از هپاتیت است که فقط به‌همراه عفونت هپاتیت B اتفاق می‌افتد. ویروس هپاتیت D نمی‌تواند بدون حضور هپاتیت B تکثیر شود. این بیماری در ایالات‌ متحده، بسیار کمیاب است.

هپاتیت E

هپاتیت E، یک بیماری منتقله از طریق آب است که توسط ویروس هپاتیت (HEV) E ایجاد می‌شود. هپاتیت E عمدتا در مناطقی که فاقد سیستم فاضلاب بهداشتی و اصولی هستند، دیده می‌شود و معمولا به‌خاطر قورت‌ دادن ماده‌ی مدفوعی که منبع آب را آلوده کرده است به‌وجود می‌آید. این بیماری در ایالات‌ متحده شایع نیست. بااین‌حال باتوجه به CDC، مواردی از هپاتیت E در خاورمیانه، آسیا، آمریکای مرکزی و آفریقا گزارش شده است.

علل هپاتیت غیرعفونی

الکل و سموم دیگر

مصرف بیش‌ازحد الکل می‌تواند باعث آسیب و التهاب کبد شود که گاهی به آن هپاتیت الکلی نیز می‌گویند. الکل به‌طور مستقیم به سلول‌های کبد صدمه می‌زند و به‌مرور زمان می‌تواند باعث آسیب دائمی شود و حتی به نارسایی و سیروز کبدی ، ضخامت و زخم شدن کبد  منجر شود.

سایر علل سمی هپاتیت عبارت‌اند از مصرف بیش‌ازحد یا اُوردوز داروها و قرارگیری در معرض سموم.

پاسخ سیستم خودایمنی

در برخی موارد، سیستم ایمنی، کبد را به‌عنوان عاملی بیگانه و مضر اشتباه می‌گیرد و به آن حمله می‌کند. این باعث التهابی مداوم می‌شود که می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و اغلب مانع عملکرد درست کبد می‌شود. این وضعیت در زنان، سه برابر شایع‌تر از مردان است.

علائم شایع هپاتیت

اگر شما به اَشکال عفونی هپاتیت که مزمن هستند – مانند هپاتیت B و C – مبتلا باشید، ممکن است در ابتدا هیچ‌گونه علائمی نداشته باشید. علائم ممکن است تا زمانی که آسیب وارده بر عملکرد کبد تأثیر بگذارد، ظاهر نشوند.

اما علائم و نشانه‌های هپاتیت حاد به‌سرعت ظاهر می‌شوند. آنها عبارت‌اند از:

·        خستگی

·        علائمی شبیه علائم آنفولانزا

·        ادرار تیره

·        مدفوع رنگ‌پریده

·        درد شکمی

·        بی اشتهایی

·        کاهش وزن بی‌دلیل

·        چشم‌ها و پوست زرد که می‌تواند علائم زردی (یرقان) باشد.

هپاتیت مزمن به‌آرامی پیشرفت می‌کند، بنابراین ممکن است این علائم و نشانه‌ها آن‌قدر خفیف باشند که متوجه‌شان نشوید.

بررسی سابقه و معاینه‌ی فیزیکی

برای تشخیص هپاتیت، پزشک‌تان اول یک سابقه پزشکی از شما خواهد گرفت تا هرگونه علائم خطر مربوط به هپاتیت عفونی یا غیرعفونی را در شما شناسایی کند.پزشک در طول معاینه‌ی فیزیکی، شکم شما را به‌آرامی فشار می‌دهد تا ببیند که آیا هیچ‌گونه درد یا حساسیتی احساس می‌کنید یا نه. همچنین می‌تواند متوجه شود که کبدتان بزرگ شده است یا خیر. اگر پوست یا چشم‌هایتان زرد شده باشند، پزشک در طول معاینه‌ی فیزیکی متوجه‌ی آن خواهد شد.‌

آزمایش‌های عملکرد کبد

آزمایش‌های عملکرد کبد از نمونه‌های خون برای تعیین میزان کارایی کبد شما استفاده می‌کنند. نتایج غیرطبیعی این آزمایش‌ها ممکن است اولین علامتی باشد که مشکلی را نشان می‌دهد؛ به‌خصوص اگر شما در معاینه‌ی فیزیکی هیچ‌گونه علائمی از بیماری کبد نداشته باشید. سطوح بالای آنزیم‌های کبدی ممکن است نشان‌دهنده‌ی آن باشد که کبد شما تحت‌فشار است، صدمه‌ دیده است یا به‌درستی کار نمی‌کند.

سایر آزمایش‌های خون

اگر آزمایش‌های عملکرد کبد شما غیرطبیعی باشند، پزشک‌تان احتمالا از شما می‌خواهد که برای تشخیص منبع مشکل‌تان آزمایش‌های خون دیگری نیز انجام دهید. این آزمایش‌ها می‌توانند بودن یا نبودن ویروس‌های هپاتیت را در بدن شما بررسی کنند. همچنین می‌توانند برای بررسی آنتی‌بادی‌هایی که در بیماری‌هایی مانند هپاتیت خودایمنی شایع هستند، استفاده شود.

سونوگرافی

سونوگرافی شکمی از امواج فراصوت برای ایجاد تصویری از اندام‌های داخل شکم استفاده می‌کند. این آزمایش به پزشک امکان خواهد داد که به کبد و اندام‌های اطرافش نگاه دقیق‌تری بیندازد. سونوگرافی می‌تواند موارد زیر را نشان دهد:

·        تجمع مایع در شکم

·        آسیب یا بزرگ‌ شدن کبد

·        تومورهای کبد

·        ناهنجاری‌های کیسه‌ی صفرا

گاهی اوقات لوزالمعده نیز در تصاویر سونوگرافی مشخص می‌شود. سونوگرافی آزمایشی مفید در تعیین عملکرد غیرطبیعی کبد شماست.

بیوپسی (نمونه‌برداری) کبد

بیوپسی کبد، روشی تهاجمی است که در آن پزشک از بافت کبد شما نمونه‌برداری می‌کند. این کار می‌تواند از طریق پوست شما و با استفاده از یک سوزن انجام شود و به جراحی نیاز ندارد. معمولا پزشک‌تان برای افزایش دقت در هنگام نمونه‌برداری از کبد، از سونوگرافی هم‌زمان استفاده می‌کند. این آزمایش به پزشک‌تان امکان می‌دهد که بفهمد عفونت یا التهاب چگونه روی کبد شما اثر گذاشته است. این روش می‌تواند برای نمونه‌برداری از هر ناحیه‌ای در کبدتان که غیرطبیعی به‌نظر می‌رسد، به‌کار رود.

هپاتیت چگونه درمان می‌شود؟

گزینه‌های درمانی باتوجه به نوع هپاتیتی که شما دارید و اینکه آیا عفونت حاد است یا مزمن، تعیین می‌شوند.

هپاتیت A

هپاتیت A معمولا به درمان نیاز ندارد، چون یک بیماری کوتاه‌مدت است. اگر علائم آن ناراحتی زیادی ایجاد کنند، ممکن است به شما توصیه شود که در رختخواب بمانید و استراحت کنید. اگر به استفراغ یا اسهال دچار شدید، دستورات پزشک‌تان را در زمینه‌ی تغذیه و آبرسانی به بدن‌تان کاملا رعایت کنید. واکسن هپاتیت A برای پیشگیری از این عفونت موجود است. اکثر کودکان بین سنین ۱۲ و ۱۸ ماهگی واکسیناسیون را آغاز می‌کنند. واکسن هپاتیت A شامل دو واکسن است. این واکسن برای بزرگسالان نیز موجود است و می‌تواند با واکسن هپاتیت B ترکیب شود.

هپاتیت B

هپاتیت B حاد به درمان خاصی نیاز ندارد.

هپاتیت B مزمن با داروهای ضدویروسی درمان می‌شود. این شکل از درمان می‌تواند پرهزینه باشد، چون باید برای چندین ماه یا سال ادامه یابد. همچنین درمان هپاتیت B مزمن، مستلزم نظارت و ارزیابی‌های پزشکی منظم است تا مشخص شود که آیا ویروس به درمان پاسخ می‌دهد یا نه.

هپاتیت B با واکسیناسیون پیشگیری می‌شود CDC واکسیناسیون هپاتیت B را برای همه‌ی نوزادان توصیه می‌کند. واکسیناسیون هپاتیت B شامل سه واکسن است که معمولا درطول ۶ ماه اول تولد کودک با فواصل مشخصی تزریق می‌شوند. همچنین این واکسن برای همه‌ی کارکنان خدمات بهداشتی و درمانی نیز توصیه می‌شود.

هپاتیت C

برای درمان هپاتیت C مزمن و حاد از داروهای ضدویروسی استفاده می‌شود. افرادی که به هپاتیت C مزمن مبتلا هستند، معمولا با ترکیبی از درمان‌های دارویی ضدویروسی معالجه می‌شوند. همچنین ممکن است برای تعیین بهترین شکل درمان، به انجام آزمایش‌های بیشتری نیاز باشد. افرادی که در نتیجه‌ی هپاتیت C مزمن به سیروز کبدی (التهاب و زخم در کبد) یا بیماری کبد دچار می‌شوند، ممکن است در آینده به پیوند کبد نیاز پیدا کنند.

درحال‌حاضر هیچ واکسیناسیونی برای هپاتیت C وجود ندارد.

هپاتیت D

درحال‌حاضر هیچ داروی ضدویروسی برای درمان هپاتیت D وجود ندارد. براساس مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۳، دارویی به‌نام آلفا‌اینترفرون می‌تواند برای درمان هپاتیت D به‌کار رود اما تنها در ۲۵ تا ۳۰ درصد از بیماران مؤثر است. با دریافت واکسیناسیون هپاتیت B می‌توان از ابتلا به هپاتیت D جلوگیری کرد، چون برای گسترش هپاتیت D فرد باید حتما به عفونت هپاتیت B آلوده باشد.

هپاتیت E

درحال‌حاضر هیچ درمان دارویی خاصی برای هپاتیت E وجود ندارد. ازآنجاکه این عفونت اغلب حاد است، معمولا به‌خودی‌خود برطرف می‌شود. به افراد مبتلا به این نوع عفونت اغلب توصیه می‌شود که به‌قدر کافی استراحت کنند، مقدار زیادی مایعات مصرف کنند، مواد مغذی کافی دریافت کنند و از مصرف الکل اجتناب نمایند. بااین‌حال زنانی که در دوران بارداری قرار دارند و به این عفونت مبتلا هستند، به نظارت و مراقبت دقیق نیاز دارند.

هپاتیت خودایمنی

کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون یا بودسوناید در درمان اولیه‌ی هپاتیت خودایمنی، بسیار مهم هستند. آنها حدودا در ۸۰ درصد از افراد مبتلا به این بیماری مؤثر واقع می‌شوند.

آزاتیوپرین (ایموران) – دارویی که سیستم ایمنی را سرکوب می‌کند – نیز اغلب در درمان هپاتیت خودایمنی به‌کار می‌رود. این دارو را می‌توان به‌همراه استروئیدها یا بدون آنها مصرف کرد.

سایر داروهای سرکوب‌کننده‌ی ایمنی مانند مایکوفنولات (سل‌سپت)، تاکرولیموس (پروگرف) و سیکوسپورین (نئورال) نیز می‌توانند به عنوان جایگزین‌هایی برای آزاتیوپرین در درمان به‌کار روند.

نکاتی برای پیشگیری از هپاتیت

بهداشت

رعایت اصول بهداشتی، یک راه اساسی برای پیشگیری از ابتلابه هپاتیت A و E است. اگر به یک کشور درحال توسعه سفر می‌کنید، باید از موارد زیر اجتناب کنید:

·        آبی که از منبع یا منابع همان منطقه تأمین می‌شود

·        یخ

·        صدف‌ها یا سخت‌پوستان خام یا نیمه‌پخته

·        سبزیجات و میوه‌های خام

هپاتیت B، C و D از طریق خون آلوده منتقل می‌شوند و به روش‌های زیر می‌توان از ابتلابه آنها جلوگیری کرد:

·        استفاده‌نکردن از سوزن‌های مشترک

·        استفاده‌نکردن از تیغ مشترک

·        استفاده‌نکردن از مسواک مشترک

·        نداشتن تماس با خون ریخته

هپاتیت‌های B و C می‌توانند از طریق رابطه‌ی جنسی و رفتارهای جنسی پرخطر نیز منتقل شوند. نداشتن رفتار جنسی پرخطر و استفاده از کاندوم می‌تواند به کاهش خطر ابتلابه عفونت کمک کند.

واکسن

استفاده از واکسن، یک روش مهم در پیشگیری از هپاتیت است. درحال‌حاضر برای پیشگیری از گسترش هپاتیت A و B واکسن‌هایی وجود دارد و کارشناسان درحال درست کردن واکسن‌هایی برای پیشگیری از هپاتیت C هستند. یک نوع واکسن هپاتیت E نیز در چین وجود دارد اما در ایالات‌ متحده دردسترس نیست.

عوارض هپاتیت

هپاتیت B یا C مزمن، اغلب می‌تواند به مشکلات سلامتی جدی‌تری منجر شود. ازآنجاکه این ویروس بر کبد تأثیر می‌گذارد، افراد مبتلا به هپاتیت B یا C مزمن درمعرض خطر ابتلا به موارد زیر قرار دارند:

·        بیماری مزمن کبد

·        سیروز

·        سرطان کبد

هنگامی که کبد شما دیگر به‌طور طبیعی کار نکند، نارسایی کبد اتفاق می‌افتد. عوارض نارسایی کبد عبارت‌اند از:

·        اختلالات خونریزی

·        تجمع مایع در شکم که به آسیت معروف است

·        افزایش فشار خون در وریدهای پورتال که وارد کبد می‌شوند که به پرفشاری خون پورتال معروف است

·        نارسایی کلیه

·        انسفالوپاتی کبدی که می‌تواند شامل خستگی، از دست دادن حافظه و کاهش توانایی‌های ذهنی به‌علت تجمع سمومی مانند آمونیاک باشد که بر عملکرد مغز تأثیر می‌گذارند

·        کارسینوم هپاتوسلولُر که یک نوع سرطان کبد است

·        مرگ

به افراد مبتلابه هپاتیت B و C مزمن توصیه می‌شود که از مصرف الکل اجتناب کنند، چون الکل می‌تواند نارسایی و بیماری کبد را تسریع کند. برخی مکمل های غذایی و داروها نیز می‌توانند بر عملکرد کبد تأثیر بگذارند. اگر شما به هپاتیت B یا C مزمن مبتلا هستید، قبل از مصرف هر داروی جدیدی با پزشک‌تان مشورت کنید.

سندروم روده تحریک پذیر(ادامه... کیلیک کنید)

بیماری روده تحریک پذیر چیست؟

حتی کسانی که از علایم بیماری همراه با یبوست، مثل درد شکم، نفخ یا یبوست مزمن آگاه هستند، اغلب علایم خود را به علل دیگری مثل آنفلوانزا یا بیماری کیسه صفرا نسبت می دهند پزشکان اعتقاد دارند که بیماران با علائم تکرار شونده یبوست باید به پزشک مراجعه کنند تا او، وجود بیماری های دیگر را رد کرده و به تشخیص صحیح تر برسد.

بیماری روده تحریک پذیر، بسیار شایع است و حدود 10 تا 20 درصد از افراد جامعه به آن مبتلا هستند. پس از سرما خوردگی، این بیماری، شابع ترین عامل مصرف دارو است. این بیماران بیش از 50 درصد از مراجعه کنندگان به پزشکان متخصص داخلی، گوارش را تشکیل می دهند. گرچه این بیماری شایع است ولی تقریبا یک چهارم بیماران درباره بیماری خود با پزشکان صحبت نمی کنند؛ زیرا باور ندارند که بیماری روده تحریک پذیر یک وضعیت فیزیکی واقعی است و قابل درمان می باشد. تقریبا یک سوم بیماران باور دارند که علایم بیماری آنها با رژیم غذایی مرتبط است به علاوه بسیاری از مردم به خصوص خانم های میانسال و مسن فکر می کنند که یبوست، وضعیت نسبتا طبیعی تری است.

حتی کسانی که از علایم بیماری همراه با یبوست، مثل درد شکم، نفخ یا یبوست مزمن آگاه هستند، اغلب علایم خود را به علل دیگری مثل آنفلوانزا یا بیماری کیسه صفرا نسبت می دهند پزشکان اعتقاد دارند که بیماران با علائم تکرار شونده یبوست باید به پزشک مراجعه کنند تا او، وجود بیماری های دیگر را رد کرده و به تشخیص صحیح تر برسد.
 
اگر چه الگوی روده ای بیماران، بسیار متفاوت است و از اجابت مزاج روزانه تا دو بار در هفته متغیر می باشد، یبوست مزمن همراه با نفخ و درد، همیشه باید جدی گرفته شود روده تحریک پذیر درمان نشده، بیمار را به سرطان روده بزرگ یا سایر بیماری های تهدید کننده حیات مستعد نمی کند؛ اما تاثیر به سزایی روی کیفیت زندگی دارد بسیاری از بیماران سفرهای خود را به تعویق می اندازند یا در فعالیت های اجتماعی شرکت نمی کنند، زیرا از ایجاد یک حمله درد یا اسهال می ترسند.
 
شیوع بیماری در خانم ها بیشتر است این بیماری ارتباطات افراد را نیز تحت تاثیر قرار می دهد این بیماری، در نتیجه اختلال در حرکت روده ها و به دلایل نا معلوم ایجاد می شود بیماری در خانم ها چهار برابر، شایع تر از آقایان است و غالبا در سنین جوانی و میانسالی شروع می شود مطالعات انجام شده در ایران نشان می دهد که بیماری روده تحریک پذیر، در خانم ها نسبت به آقایان دو برابر بیشتر دیده می شود و  متوسط سنی درگیری این بیماری چهل سالگی است.

علایم این بیماری در هر دو جنس، به طور معمول در سال های اولیه جوانی بروز می نماید و اغلب یک بیماری مادام العمر است این بیماری بیشتر در بالغین جوان، در سنین زیر 45 تشخیص داده شده و با افزایش سن، از شیوع آن کاسته می شود مطالعات علائم بیماری به صورت خفیف حاکی از آن است که افراد مسن نیز به این بیماری مبتلا می شوند.

این بیماری در بیشتر موارد به صورت خفیف، همراه با درد شکم نفخ شکم، یبوست، اسهال و یا اسهال و یبوست متناوب به صورت دوره ای تظاهر می کند و بیماران می توانند آن را تحمل کنند اما در برخی شرایط، حالت آزار دهنده به خود می گیرد مثلا شخص بلافاصله پس از بیدار شدن از خواب و خوردن صبحانه، آماده رفتن به محل کار خود می شود ولی به دلیل اسهال همراه با زور پیچ ممکن است تا مدتی نتواند از خانه خارج شود و مشکل زیادی برای او ایجاد گردد البته این موضوع برای چند هفته ادامه یافته و سپس علائم فروکش خواهند کرد.

بیماری روده تحریک پذیر، تهدید کننده زندگی نبوده و تاثیری بر طول عمر بیماران ندارد و هیچ ارتباطی نیز با بیماری های خطر ناک مثل سرطان روده و... ندارد.

اسامی دیگر این بیماری عبارتند از:

کولیت عصبی، کولیت اسپاسمی، سوء هضم عصبی، کولیت موکوسی و...

عملکرد اعصاب مرکزی در فعالیت روده ها:

اخیرا در توضیح علت این بیماری، عملکرد سیستم اعصاب مرکزی در تنظیم فعالیت روده ها و احتمال تاثیر استرس در عملکرد روده ها (نظریه اختلال در محور مغزی روده ای) و یا به عبارتی تاثیرات متقابل این دو سیستم (سیستم روده ای و سیستم اعصاب مرکزی) مطرح شده است که بر طبق این نظریه افزایش حساسیت احشایی و اختلال حرکتی در روده ها و تاثیر پیام های سیستم اعصاب سمپاتیک و پاراسمپاتیک، منجر به علایم بیماری در شخص شده و می تواند تابلوی بیماری را مشخص کند در این میان به سورتونین که یک انتقال دهنده پیام های عصبی در سیستم های عصبی می باشد، توجه بیشتر شده است.

آیا ابتلا به بیماری روده تحریک پذیر ارثی است؟

خیر، تاکنون دلیل برای اثبات ارثی بدون این بیماری، به دست نیامده است. ولی با توجه به وجود شرایط اجتماعی، تغذیه ای، روانی و روحی نسبتا مشابه در افراد خانواده، امکان ابتلای بیش از یک عضو خانواده به این بیماری، وجود دارد.

علل بیماری روده تحریک پذیر:

علل واقعی و اصلی این بیماری شناخته شده نیست. بسیاری از محققین و پزشکان در طی سال ها بررسی و تحقیق، هنوز نتوانسته اند علت مشخصی برای این بیماری پیدا کنند ولی آنچه مشخص شده وجود بی نظمی در سیستم حرکتی روده هاست. در جدار روده ها، عضلات صاف قرار داشته و انقباض هماهنگ آن ها سبب ایجاد فشار مناسب جهت حرکت مواد غذایی و مدفوع به طرف جلو می شوند.

در واقع وجود هماهنگی بین عضلات صاف، اعصاب روده ای و هورمون های گوارشی جهت ایجاد نظم در انقباضات روده مهم است. برخی انقباضات، سبب مخلوط شدن مواد غذایی درون روده شده و امکان جذب بهتر مواد غذایی را فراهم می آوردند و در واقع انقباضات مخلوط کننده هستند که باعث جلوگیری از حرکت مدفوع به سمت جلو نیز می شوند از بین رفتن این نوع انقباضات منجر به اسهال در بیمار شده و تشدید این انقباضات به یبوست منتهی می شود.

اما انقباضات جلو برنده سبب حرکت مدفوع به طرف مقعد می گردند. کاهش این انقباضات به یبوست و افزایش آن ها به اسهال منتهی می شود. با اینکه هنوز علت دقیق آن بیماری را نمی شناسیم، ولی عوامل تشدید کننده بیماری شناخته شده است عضلات صاف جدار روده ها تحت تاثیر عوامل روحی، فشارهای کاری و خانوادگی و مصرف برخی غذاها، دچار گرفتگی (اسپاسم) می شوند. انقباضات نابجا و بیش از حد عضلات صاف روده ها، سبب تاخیر یا تسریع حرکت مواد غذایی موجود در روده ها شده و علایم بیماری به صورت یبوست، اسهال، شکم درد، نفخ شکم، تهوع، بی اشتها یی و ظاهر می گردند. البته بعضی وقت ها بدون محرک مشخص، این بی نظمی و علائم ناشی از آن دیده می شوند.

عوامل تشدید کننده علایم بیماری:

فشارهای روحی و روانی (خصوصا مشکلات خانوادگی و عاطفی)، اضطراب و نگرانی (شرکت در امتحانات مشکل، بیماری اقوام نزدیک و...)، فشار کاری فراوان، برخی مواد غذایی مانند سوسیس، کالباس، غذاهای نفاخ، قهوه، برخی سبزی ها و میوه ها، ادویه جات، ترشی جات، خورش قورمه سبزی، سوپ، آش، شکلات و... الکل، استعمال دخانیات، تغییرات آب و هوا، تغییرات در محل سکونت و کار، عوامل هورمونی (مثل دوران قاعدگی)، همه این موارد، سبب تشدید علایم در همه بیماران نمی شوند و حتی تاثیر آن ها در یک بیمار نیز، در زمان های مختلف، متفاوت  است در مورد نوع رژیم  غذایی، هر فرد باید بداند که چه غذاهایی سبب تشدید علایم بیماری او می شوند.

در قدیم، علت زخم معده و اثنی عشر را افزایش ترشح اسید معده می دانستند ولی امروزه علت عمده این بیماری را نوعی میکروب بنام هلیکوباکترپیلوری می دانند که نحوه درمان بیماری را تغییر داده است.

آیا در مورد بیماری روده تحریک پذیر نیز امکان فعالیت یک میکروب وجود دارد؟

در مورد کشف میکروب هلیکوباکترپیلوری و اثبات نقش آن در زخم معده و اثنی عشر، تا به حال مطالعات زیادی در دنیا صورت گرفته است این موضوع سبب شد تا در درمان زخم معده و اثنی عشر، مصرف آنتی بیوتیک های خاصی معمول شود.

در مورد بیماری روده تحریک پذیر نیز، مطالعات متعددی صورت گرفته، ولی تا به حال نتوانسته اند نقش میکروب خاصی را به اثبات برسانند ولی با توجه به بروز درصد قابل توجهی از موارد بیماری روده تحریک پذیر، به دنبال عفونت های باکتریال دستگاه گوارش و یا بیماری های التهابی روده نقش التهاب در پیدایش علایم روده تحریک پذیر، مورد توجه قرار گرفته است به طوری که در حال حاضر، احتمال دخالت درجات خفیفی از التهاب در ایجاد این بیماری، مطرح شده ولی هنوز اثبات نگردیده است.

غذای حجیم در این بیماران، منجر به افزایش حرکات روده بزرگ شده و ممکن است شکم درد ایجاد شود. خود بیماران نیز متوجه می شوند که غذای پرحجم را تحمل نمی کنند. به نظر می رسد که ترشح هورمون کله سیستو کینین از جدار روده کوچک، پس از ورود برخی مواد غذایی به روده کوچک، در بروز اختلال حرکتی و علایم روده تحریک پذیر دخالت داشته باشد.

روده این بیماران، به عوامل و محرک های محیطی (خارجی)، بیش از حد پاسخ می دهد (حساس است) و در واقع آستانه درک روده ها نسبت به درد، وجود گاز در روده ها و... کاهش یافته، به طوری که ممکن است مقدار گاز روده ها افزایش نیافته باشد، ولی فرد احساس نفخ شکم نماید. در عدم تحمل به شیر  (لاکتوز) نیز، علایم مشابه بیماری روده تحریک پذیر، دیده می شوند.

مصرف شیر، خامه، سرشیر و... منجر به شکم درد و نفخ شکم می شود. به دلیل شیوع بالای هر دو بیماری، امکان ابتلای هم زمان به هر دو، وجود دارد. مصرف مواد حاوی گندم یا ذرت نیز، می تواند به تشدید علایم بیماری منجر شود. وجود علایم غیر گوارشی در بیماران مبتلا به روده تحریک پذیر، شایع است و این نشان دهنده نوعی اختلال منتشر در سیستم عصبی عضلانی، عضلات صاف موجود در روده ها، مثانه و سیستم تناسلی و... می باشد.

چرا انتخاب نام کولیت عصبی برای بیماری روده تحریک پذیر مناسب نیست؟

کولیت یعنی التهاب کولون و کولون یعنی روده بزرگ، اولا در این بیماری هیچ گونه شاهدی دال بر وجود التهاب و یا زخم در روده ها و به خصوص در روده بزرگ وجود ندارد که عدم وجود التهاب با آزمایش های خونی و مدفوع اثبات می شود از کلمه کولیت، بیشتر در بیماری کولیت زخمی (بیمای التهابی روده) استفاده می شود و هیچ ارتباطی بین بیماری روده تحریک پذیر و کولیت زخمی وجود ندارد.

از طرفی دیگر در جریان بیماری روده تحریک پذیر، فقط روده بزرگ درگیر نمی شود و سرتاسر دستگاه گوارش، از دهان تا مقعد، در جریان این بیماری درگیر هستند و حتی سایر علایم مثل سردرد، درد سینه، قاعدگی دردناک و تکرار ادرار نیز جزء علایم و نشانه های بیماری روده تحریک پذیرند.

از طرف دیگر استفاده از کلمه عصبی نابجا است چون در بسیاری موارد، بدون دخالت ناراحتی های روحی و عصبی و به دلایل عوامل محرک دیگر مثل برخی غذاها و تغییرات آب وهوا، شخص دچار تشدید علایم بیماری می شود.

علایم و نشانه های بیماری:

این بیماری، در اغلب موارد در سنین جوانی و میانسالی شروع شده و زنان، بیشتر از مردان مبتلا می گردند علایم بیماری، به طور متناوب در طول حیات تکرار می شوند و در اغلب موارد، حتی بدون مصرف دارو، ممکن است علایم بیماری بر طرف شده و بعد از دوره ای آرامش، مجددا ظاهر شوند.

علایم و نشانه های بیماری، از فردی به فرد دیگر، متفاوت است بیماران غالبا دچار درد پیچشی شکم همراه با یبوست و گاهی اسهال، همراه با دفع بلغم هستند از علایم دیگر می توان آروغ زدن فراوان، احساس ترش کردن و سوزش سر دل، تلخی دهان و نفخ شکم را نام برد.

از نظر شیوه اجابت مزاج، بیماران به سه دسته تقسیم می شوند: گروه اول: بیمارانی هستند که مشکل آن ها یبوست است (اجابت مزاج مشکل یا به فواصل طولانی و...) گروه دوم: بیمارانی هستند که مشکل اصلی آن ها اسهال است. (دفع مکرر، مدفوع شل) گروه سوم: که دچار اسهال و یبوست متناوب هستند.

بیماران مبتلا به بیماری روده تحریک پذیر بیشتر از افراد دیگر، در دوران کودکی دچار صدمات روانی و اجتماعی شده اند.

فقط حوادث و اخبار ناگوار، سبب تشدید بیماری نمی شوند؛ بلکه اخبار خوش، مانند برنده شدن در قرعه کشی، قبولی در امتحانات، آمدن خواستگار... و موفقیت های بزرگ نیز ممکن است سبب تشدید علایم بیماری شوند. هیچ بیماری دیگری به اندازه بیماری روده تحریک پذیر، تحت تاثیر محیط (استرس و رژیم غذایی و... )قرار نمی گیرد.
 
بیماران مبتلا به بیماری روده تحریک پذیر بیشتر از افراد دیگر، در دوران کودکی دچار صدمات روانی و اجتماعی شده اند. تا به حال هیچ نقشی برای عوامل عفونی، التهابی و سرطانی در بیماری روده تحریک پذیر شناخته نشده است، ولی این امید وجود دارد که با تحقیقات بیشتر در آینده، علت اصلی بیماری شناخته شود. خانم ها در دروان قاعدگی دچار تشدید علایم بیماری روده تحریک پذیر می شوند و این موضوع نقش عوامل هورمونی را در تشدید بیماری ثابت می کند.

بیماری سل چیست؟ (برای ادامه مطلب کلیک کنید)

سل

سل یک بیماری عفونی شایع، و در بسیاری از موارد مرگبار است. این بیماری توسط گونه‌های مختلف میکوباکتریا، به‌طور معمول «مایکوباکتریوم توبرکلوزیس» ایجاد می‌شود. سل به‌طور معمول به شش‌ها حمله می‌کند، اما بر قسمت‌های دیگر بدن نیز می‌تواند تأثیر گذار باشد. وقتی افرادی که عفونت سلی فعال دارند سرفه، عطسه، یا بزاق خود را از طریق هوا منتقل می‌کنند سل از طریق هوا پخش می‌شود. اغلب عفونت‌ها بدون علامت و پنهان هستند. اما معمولاً از هر ده عفونت نهفته یک عفونت در نهایت پیشرفت کرده و به بیماری فعال تبدیل می‌شود. اگر سل درمان نشود، بیش از ۵۰٪ از افرادی که به آن آلوده می‌شوند را به کام مرگ می‌کشاند.

علائم کلاسیک عفونت سل فعال عبارتند از سرفه مزمن با خلطآغشته به خون، تب، تعریق شبانه، و کاهش وزن. (سل قبلاً به دلیل کاهش وزن افراد به «زوال» مبتلا معروف بود) عفونت اندام‌های دیگر باعث طیف وسیعی از علائم می‌شود. تشخیص سل فعال به رادیولوژی (معمولاً عکس از قفسه سینه با X-ray) و همچنین آزمایش‌های میکروسکوپی و کشت میکروبیولوژیک مایعات بدن متکی است. تشخیص سل نهفته متکی بر تست پوستی توبرکولین ( PPD) و آزمایش خون می‌باشد. درمان دشوار است و مستلزم آن است که آنتی بیوتیک‌های متعددی در یک مدت زمان طولانی استفاده شوند. ارتباطات اجتماعی نیز غربالگری و در صورت لزوم مورد درمان قرار می‌گیرند. مقاومت در برابر آنتی بیوتیک‌ها یک مشکل رو به رشد در عفونت‌های سل مقاوم در برابر داروهای چندگانه (MDR-TB) می‌باشد. برای جلوگیری از سل، مردم باید برای این بیماری غربالگری و با واکسن  BCGواکسینه شوند.

کارشناسان معتقدند که یک سوم از جمعیت جهان مبتلا به بیماری سل هستند، و در هر ثانیه یک نفر به این تعداد افزوده می‌شود. در سال ۲۰۰۷، 7/13 میلیون مورد مزمن در سطح جهان فعال بودند. در سال ۲۰۱۰، حدود ۸/۸ میلیون مورد جدید به وجود آمده و5/1 میلیون مورد به مرگ انجامید، که عمدتاً در کشورهای در حال توسعه رخ داده است. تعداد مطلق موارد ابتلا به سل از سال ۲۰۰۶ رو به کاهش بوده‌است، و موارد جدید از سال ۲۰۰۲ کاهش یافته‌است. سل به‌طور یکنواخت در سراسر جهان توزیع نشده است. تست توبرکولین حدود ۸۰٪ از جمعیت حاضر در بسیاری از کشورهای آسیایی و آفریقایی مثبت بوده‌است، اما تنها تست ۵–۱۰٪ از جمعیت ایالات متحده مثبت بوده‌است. مردم کشورهای در حال توسعه به دلیل کمبود ایمنی، بیشتر در معرض خطر سل قرار دارند. به‌طور معمول، این افراد به دلیل آلوده بودن به HIV و ابتلا به ایدز گرفتار سل می‌شوند. بیش از ۹۰٪ موارد بیماری و مرگ ناشی از سل در کشورهای در حال توسعه رخ می‌دهد، کشورهایی که%۷۵ موارد بیماری در آن‌ها به فعال‌ترین گروه سنی به لحاظ اقتصادی (یعنی ۱۵ تا ۵۴ سالگی) تعلق دارد. در این کشورها یک فرد بزرگسال مبتلا به سل بطور متوسط ۳ الی ۴ ماه قادر به کار کردن نبوده و لذا۲۰تا ۳۰٪ درآمد سالانه خانواده وی از دست می‌رود. با مرگ چنین فردی بطور متوسط۱۵ سال درآمد خانواده بطور یکجا از بین خواهد رفت. بیماری سل که بزرگترین علت مرگ ناشی از بیماری‌های عفونی تک عاملی است (حتی بیشتر از ایدز، مالاریا و سرخک)، دارای مرتبه دهم در بار جهانی بیماری هاست و پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۲۰ همچنان جایگاه کنونی خود را حفظ کند یا تا رتبه هفتم بالا رود.

علائم و نشانه‌ها

نشانه‌های عمده انواع و مراحل سل ارائه شده‌است. بسیاری از علائم با انواع دیگر همپوشانی دارند، در حالی که بقیه بیشتر(اما نه به‌طور کامل) ویژه انواع خاصی هستند. انواع مختلف می‌توانند به‌طور هم‌زمان وجود داشته باشند.

حدود ۵–۱۰٪ از افرادی که HIV ندارند، اما آلوده به سل هستند در طول عمر خود دچار بیماری فعال می‌شوند. در مقابل، ۳۰٪ از افرادی که آلوده به HIV و سل هستند دچار بیماری فعال می‌گردند. سل می‌تواند هر قسمتی از بدن را آلوده کند، اما معمولاً در ریه‌ها رخ می‌دهد (شناخته شده به عنوان سل ریوی) سل خارج ریوی زمانی رخ می‌دهد که سل به خارج از ریه‌ها نفوذ می‌کند. سل خارج ریوی همچنین می‌تواند هم‌زمان با سل ریوی وجود داشته باشد. علائم و نشانه‌های عمومی عبارتند از تب، لرز، تعریق شبانه، از دست دادن اشتها، کاهش وزن، و خستگی مفرط. همچنین پدیده انگشت چماقی قابل توجهی نیز می‌تواند رخ دهد.

ریوی

اگر یک عفونت سل فعال شود، در حدود ۹۰٪ از مردم در ریه‌ها بروز می‌کند. علائم می‌تواند شامل درد قفسه سینه و سرفه‌های طولانی باشد که تولید خلط می‌کنند. در حدود ۲۵٪ از افراد هیچ علائمی ندارند (یعنی آن‌ها «بدون علامت» باقی می‌مانند.( گاهی اوقات، افراد دچار سرفه‌های خونین در مقادیر کم می‌شوند. در موارد نادر، عفونت می‌تواند به تضعیف شریان ریوی بینجامد، که منجر به خون‌ریزی شدید به نام آنوریسم راسموسن می‌شود. سل می‌تواند تبدیل به یک بیماری مزمن شده و باعث زخم‌های گسترده در نرمه فوقانی ریه‌ها شود. قسمت فوقانی ریه‌ها بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گریند.  دلیل آن به‌طور کامل روشن نیست. شاید قسمت فوقانی ریه‌ها به دلیل جریان هوای بهتریا خروجی ضعیف غدد لنفاوی بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

خارج ریوی

در ۱۵–۲۰٪ از موارد فعال، عفونت به خارج از اندام‌های تنفسی گسترش می‌یابد که باعث بروز انواع دیگر سل می‌شود^. به سلی که خارج از اندام‌های تنفسی رخ می‌دهد، «سل خارج ریوی» گفته می‌شود. سل خارج ریوی به‌طور معمول در افرادی که دچار نقص سیستم ایمنی هستند و کودکان رخ می‌دهد. سل خارج ریوی در بیش از ۵۰٪ از افرادی که HIV دارند دیده می‌شود. مکان‌های عفونت قابل توجه خارج ریوی عبارتند از: شش شامه (در پلورزی (آماس شامه ریه) سلی)، سیستم عصبی مرکزی (در مننژیت سلی)، و سیستم لنفاوی (در سل غدد لنفاوی گردن.( از میان مکان‌های دیگر سل خارج ریوی در دستگاه ادراری تناسلی (در سل ادراری تناسلی) و در استخوان‌ها و مفاصل (در سل ستون فقرات )نیز اتفاق می‌افتد. هنگامی که این بیماری در استخوان هم گسترش می‌یابد، آن را به عنوان «سل استخوانی» نیز می‌شناسند، که نوعی از استئومیلیت (کورک استخوانی( می‌باشد. یک نوع بالقوه جدی تر و شایع سل، سل «منتشر» نام دارد، که معمولاً به عنوان سل ارزنی یا میلیاری ومنتشر شناخته شده‌است. سل ارزنی در حدود ۱۰٪ از موارد سل خارج ریوی را تشکیل می‌دهد.

علل

مایکوباکتری

علت اصلی سل «مایکوباکتریوم توبرکلوزیس»، یک باسیل بی حرکت هوازی کوچک است. می‌تواند در برابر مواد ضد عفونی‌کننده ضعیف مقاومت کند و می‌تواند در یک شرایط خشک هفته‌ها زنده بماند.

تکنیک رنگ آمیزی اسید فاست شایع تر هستند: رنگ آمیزی Ziehl–Neelsen، که AFBها را به رنگ قرمز روشن در می‌آورد که به وضوح در برابر یک پس زمینه آبی رنگ دیده می‌شوند، و رنگ آمیزی auramine-rhodamine و پس از آن میکروسکوپ فلورسانس.

عوامل خطر ساز

عوامل متعددی مردم را بیشتر مستعد ابتلا به عفونت سل می‌نمایند. مهم‌ترین عامل خطر ساز در سراسر جهان HIV است؛ ۱۳٪ درصد از تمام موارد ابتلا به سل آلوده به ویروس HIV هستند. این مشکل در کشورهای جنوب صحرای آفریقا، که در آن نرخ HIV بالاست شایع است. سل به ازدحام بیش از حد و تغذیه نامناسب بسیار مرتبط است. این ارتباط باعث می‌شود سل یکی از بیماری‌های فقر اصلی باشد. این دسته از افراد در معرض خطر بالایی برای عفونت سل قرار دارند: افرادی که مواد مخدر ممنوع تزریق می‌کنند، ساکنان و کارگران و کارمندان مکان‌هایی که در آن افراد آسیب پذیر تجمع می‌کنند (به عنوان مثال، زندان‌ها و پناهگاه‌های مخصوص بی خانمان‌ها)، افرادی که فقیر هستند و به مراقبت‌های پزشکی مناسب دسترسی ندارند، اقلیت‌های قومی با خطر بالا، بچه‌ها در تماس نزدیک با افراد با خطر بالا، و ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی که در خدمت این افراد می‌باشد. بیماری ریوی مزمن، یکی دیگر از عوامل خطر ساز قابل توجه است. بیماری سیلیکوز خطر را حدوداً ۳۰ برابر می‌کند. افرادی که سیگار می‌کشند نسبت به غیر سیگاری‌ها تقریباً دو برابر در معرض خطر ابتلا به سل هستند. بیماری‌های دیگر نیز می‌توانند خطر ابتلا به سل را افزایش دهند، از جمله اعتیاد به الکل و دیابت قندی خطر را سه برابر می‌کند. )برخی داروها، مانند کورتیکواستروئیدها و اینفیلیکسیماب (یک آنتی بادی مونوکلونال ضد αTNF، به خصوص در جوامع توسعه یافته از عوامل خطر ساز بسیار مهم هستند. همچنین، یک استعداد ژنتیکی نیز وجود دارد، اما دانشمندان مشخص نکرده‌اند که چقدر مهم است.

مکانیسم

انتقال

هنگامی که افراد مبتلا به سل فعال آواز بخوانند، سرفه، عطسه، صحبت، یا تف کند، آن‌ها قطرات عفونی معلق در هوا به قطر ۰٫۵ تا ۵ میکرومتر را پخش می‌کنند. تنها یک عطسه می‌تواند تا ۴۰٬۰۰۰ قطره را منتشر کند. هر قطره می‌تواند بیماری را منتقل کند زیرا دوز عفونی سل بسیار پایین است. (کسی که کمتر از ۱۰ باکتری را استنشاق کند می‌تواند آلوده شود.(

مردمی که در تماس‌های طولانی مدت، مکرر، یا نزدیک با افراد مبتلا به سل هستند در معرض خطر آلوده شدن به عفونت، با نرخ عفونت حدود ۲۲ درصد می‌باشند. یک فرد مبتلا به سل فعال، اما درمان نشده می‌تواند ۱۰–۱۵ نفر (یا بیشتر) را در هر سال آلوده کند. به‌طور معمول، تنها افراد دارای سل فعال این بیماری را انتقال می‌دهند. تصور نمی‌شود که افراد مبتلا به عفونت نهفته مسری باشند. احتمال انتقال از فردی به فرد دیگر به عوامل متعددی بستگی دارد. این عوامل عبارتند از تعداد قطرات عفونی که حامل منتشر می‌کند، کارآمدی تهویه محیط زیست افراد، مدت زمان در معرض قرار گرفتن، میزان واگیردار بودن گونه «M. tuberculosis»، و سطح ایمنی در فرد غیرآلوده. برای جلوگیری از آبشار شیوع فرد به فرد، افراد مبتلا به سل فعال (آشکار( را جدا کنید و آن‌ها را تحت رژیم‌های داروی ضد سل قرار دهید. پس از حدود دو هفته درمان مؤثر، به‌طور کلی افراد مبتلا به عفونت فعال غیر مقاوم برای دیگران مسری نخواهند بود. اگر کسی آلوده شود، به‌طور معمول سه تا چهار هفته طول می‌کشد تا شخص به تازگی آلوده شده به اندازه کافی برای انتقال بیماری به دیگران مسری شود.

بیماری زایی

در حدود ۹۰٪ درصد از افرادی که مبتلا به «M. tuberculosis» هستند عفونت سل نهفته بدون علامت دارند  این افراد در طول عمر خود تنها ۱۰٪ شانس پیشرفت عفونت نهفته به بیماری سل فعال آشکار را دارند. برای افراد مبتلا به HIV، خطر اینکه آن‌ها به سل فعال مبتلا شوند به نزدیک ۱۰٪ در سال می‌رسد. اگر درمان مؤثر داده نشود، میزان مرگ و میر در موارد سل فعال تا ۶۶٪ می‌باشد.

عفونت سل وقتی که مایکوباکتری‌ها به حبابچه‌های ریوی می‌رسد شروع می‌شود، جایی که آن‌ها به endosomes از ماکروفاژهای آلوئولی حمله کرده و در داخل آن تکثیر می‌شوند. محل اولیه عفونت در ریه‌ها، معروف به)کانون گان(، یا در قسمت فوقانی لوب تحتانی، یا در قسمت تحتانی لوب فوقانی واقع شده‌است. سل ریه‌ها می‌تواند از طریق عفونت از جریان خون نیز ایجاد شود، که به عنوان کانون سیمون شناخته شده‌است. یک عفونت کانون سیمون به‌طور معمول در بالای ریه دیده می‌شود.^[۴۶] این انتقال خونی می‌تواند بیماری را به محل‌های دور تر از جمله غدد لنفاوی محیطی، کلیه‌ها، مغز، و استخوان‌ها نیز گسترش دهد . سل بر تمام قسمت‌های بدن تأثیر می‌گذارد، هر چند به دلایل نامعلوم به ندرت قلب، عضلات اسکلتی، لوزالمعده، یا تیروئید را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

سل به عنوان یکی از بیماری‌های التهابی گرانولومــاتوز دسته‌بندی می‌شود. ماکروفاژها، T لنفوسیت‌ها، B لنفوسیت‌ها، و فیبروبلاستها از جمله سلول‌هایی هستند که جمع می‌شوند تا گرانولومها را تشکیل دهند. لنفوسیت‌ها ماکروفاژهای آلوده را احاطه می‌کنند. گرانولوم از انتشار میکوباکتری‌ها جلوگیری کرده و یک محیط محلی را برای تعامل سلول‌های سیستم ایمنی بدن فراهم می‌نماید. باکتری‌ها در داخل گرانولوم می‌توانند ساکت بمانند، که منجر به عفونت نهفته می‌شود. یکی دیگر از ویژگی‌های گرانولوم‌ها توسعه مرگ سلولی غیرطبیعی (نکروز( در مرکز برآمدگی‌ها است. برای چشم غیر مسلح، این نکروز، بافتی نرم، شبیه پنیر سفید دارد و نکروزپنیری نامیده می‌شوند.

باکتری‌های سل می‌توانند از یک منطقه آسیب دیده بافت وارد جریان خون شود. آن‌ها می‌توانند در سراسر بدن گسترش یافته و کانون‌های متعدد عفونت را ایجاد کنند، که مانند برآمدگی‌های کوچک سفید در بافت‌ها دیده می‌شوند.^[۵۰] این نوع شدید از بیماری سل سل ارزنی نامیده می‌شود. این شکل از سل بیشتر در کودکان و افراد مبتلا به HIV شایع است. افراد مبتلا به سل منتشر، حتی با درمان هم میزان مرگ و میر بالایی دارند (حدود ۳۰٪(

در بسیاری از مردم، عفونت ظهور و افول دارد. تخریب و نکروز بافت اغلب با بهبود و فیبروز متعادل می‌شود بافت متأثر، با جای زخم و حفره‌های پر شده با مواد نکروز پنیری جایگزین می‌شود. در بیماری فعال، برخی از این حفره‌ها به راه‌های هوایی نایژه‌ها پیوسته و این مواد می‌توانند با سرفه کردن بیرون بریزند. این مواد حاوی باکتری زنده هستند و می‌توانند عفونت را پخش کنند. درمان با آنتی بیوتیکهای مناسب، باکتری‌ها را می‌کشد و امکان بهبودی را فراهم می‌کند. هنگامی که بیماری درمان شد، مناطق آسیب دیده توسط بافت‌های همبند جای زخم جایگزین می‌شوند.

تشخیص

سل فعال

تشخیص سل فعال صرفاً بر اساس علائم و نشانه‌ها دشوار است. همچنین تشخیص بیماری در افرادی که دچار دپرسیون ایمنی هستند نیز مشکل است.^[۵۴] با این حال، افرادی که دارای علائم بیماری ریوی یا علائم مزاجی هستند که بیش از دو هفته ادامه می‌یابند ممکن است سل داشته باشند.^[۵۴] یک عکس از قفسه سینه با پرتو ایکس و چند کشت خلط برای باسیل‌های اسید فاست به‌طور معمول بخشی از ارزیابی اولیه می‌باشند.^[۵۴] آزمون‌های اینترفرون گاما ترشح شده (IGRAها) و آزمون‌های پوستی توبرکولین در جوامع در حال توسعه مفید نیستند. IGRAها در افراد مبتلا به HIV نیز محدودیت‌های مشابهی دارند.

یک تشخیص قطعی سل زمانی انجام می‌شود که «M. tuberculosis» در یک نمونه بالینی شناسایی شود (برای مثال، خلطچرک، یا یک بیوپسی از بافت .( با این حال، روند دشوار کشت برای این ارگانیسم دارای رشد آهسته می‌تواند دو تا شش هفته برای کشت خون یا خلط طول بکشد. از این رو، درمان اغلب قبل از تأیید کشت‌ها آغاز می‌شود.

آزمون‌های تقویت اسید نوکلئیک و آزمایش آدنوزین آمیناز می‌توانند سل را به سرعت تشخیص دهند .  با این حال، این آزمایش‌ها به‌طور مداوم توصیه نمی‌شوند چرا که آن‌ها به ندرت چگونگی درمان یک فرد را تغییر می‌دهند. آزمایش خون برای تشخیص آنتی بادی‌ها دقیق یا حساس نیستند، بنابراین توصیه نمی‌شوند.

سل نهفته

تست پوستی توبرکولین مانتو اغلب برای غربالگری افراد در معرض خطر بالای بیماری سل استفاده می‌شود. این تست می‌تواند در افراد مبتلا به سارکوئیدوز، لنفوم هوچکین، و سوء تغذیه به صورت کاذب منفی باشد. مهمتر از همه، این تست می‌تواند در افرادی که سل فعال دارند به صورت کاذب منفی باشد. سنجش اینترفرون گامای آزاد  ( (IGRAها در یک نمونه خون برای افرادی که تست مانتو مثبت دارند توصیه می‌شود.IGRAها تحت تأثیر ایمن‌سازی یا اکثر میکوباکتری‌های زیست ‌محیطی قرار نمی‌گیرند، بنابراین آن‌ها نتایج مثبت کاذب کمتری ارائه می‌کنند. با این حال آن‌ها تحت تأثیر «M. szulgai»، «M. marinum» و «M. kansasii» قرار می‌گیرند IGRAها زمانی که همراه با تست پوستی استفاده می‌شوند می‌توانند حساسیت بیشتری داشته باشند. اما وقتی IGRAها به تنهایی استفاده می‌شوند می‌توانند حساسیت کمتری نسبت به تست پوستی داشته باشند.

پیشگیری

تلاش برای جلوگیری و کنترل سل بر واکسیناسیون نوزادان و تشخیص و درمان مناسب موارد فعال متکی می‌باشد. سازمان بهداشت جهانی (WHO) موفقیت‌هایی را در رژیم‌های درمانی بهبود یافته به دست آورده است. کاهش کوچکی در تعداد موارد دیده شده‌است.

واکسن‌ها

تا سال ۲۰۱۱، تنها واکسن سل موجود ب.ث. ژ می‌باشد. BCG در برابر بیماری‌های منتشر شده در دوران کودکی مؤثر است، اما حفاظت متناقضی را در برابر ابتلا به سل ریوی ایجاد می‌کند. با این حال، این گسترده‌ترین واکسن مورد استفاده در سراسر جهان است، که بیش از ۹۰٪ از همه کودکان را واکسینه می‌کند. با این حال، ایمنی ایجاد شده توسط آن بعد از حدود ده سال کاهش می‌یابد. سل در اکثر نقاط کانادا، بریتانیا، و ایالات متحده شایع نیست، بنابراین BCG فقط برای افرادی که در معرض خطر بالا قرار دارند استفاده می‌شود. یکی از دلایل عدم استفاده از واکسن این است که باعث می‌شود تست پوستی توبرکولین مثبت کاذب شود، که این آزمون را برای غربالگری این بیماری بی‌فایده می‌نماید. واکسن‌های جدید در دست تهیه هستند.

شروع جدید

در سال ۲۰۱۰، درمان توصیه شده برای سل ریوی تازه بروز کرده، ترکیبی از آنتی بیوتیک‌ها به مدت شش ماه می‌باشد. برای دو ماه اول، ریفامپیسین، ایزونیازید، پیرازینامید و اتامبوتول تجویز شود. در چهار ماه بعد، تنها ریفامپیسین و ایزونیازید تجویز شود. در صورتی که مقاومت به ایزونیازید بالا باشد، می‌توان به جای آن از اتامبوتول در چهار ماه پایانی استفاده کرد.

بیماری عود‌کننده

اگر سل عود کند، قبل از شروع درمان برای تعیین آنتی بیوتیک‌هایی که به آن حساس است آزمایش انجام دهید. اگر سل مقاوم به چند دارو (MDR-TB) تشخیص داده شود، درمان با حداقل چهار آنتی بیوتیک مؤثر برای ۱۸–۲۴ ماه توصیه می‌شود.

زگیل تناسلی چیست؟ (برای ادامه مطلب کلیک کنید.)

زگیل تناسلی

زگیل تناسلی (به انگلیسی: Condylomata Acuminata) (خواند شود: کوندیلوما آکومیناتا) همراه عفونت با ویروس پاپیلوم انسانی (ویروس HPV از ویروس‌های DNA دار) بوجود می‌آید. زگیل تناسلی یکی از همه‌گیرترین بیماری‌های آمیزشی در جهان است. زگیل تناسلی با تبخال دستگاه تناسلی فرق دارد.

گونه‌ها

  HPV   بیش از صد گونه دارد که چهل نوع آن در ناحیه تناسلی ایجاد بیماری می‌کنند. بسیاری موارد HPV بدون علامت هستند و فرد از آلودگی خود بی‌خبر می‌ماند .

این بیماری بیشتر از راه آمیزش جنسی )تماس پوست با پوست آلوده) و مخاط منتقل می‌شود. گونه‌های ۶ و ۱۱ این ویروس، باعث ٪۹۰ موارد زگیل هستند.

موارد کمیابی از زگیل تناسلی از مادر به جنین می‌رسد.

تاریخچه کشف

در اوایل سده20 میلادی ، پزشکان پوست متوجه همه‌گیری بالای سرطان رحم در بین روسپیان شدند. در حالی که راهبه‌ها(آنهایی که پیش از پیوستن به صومعه از نظر جنسی فعال نبودند) بسیار کم به سرطان رحم دچار می‌شدند. همچنین دانشمندان متوجه همه‌گیری بالای سرطان رحم در بین زنانی شدند که با مردانی که همسران آنها بخاطر سرطان رحم درگذشته بودند ازدواج کرده بودند. با بررسی جمعیت‌شناسی این افراد، پژوهشگران دریافتند که یک بیماری‌های آمیزشی عامل ایجاد سرطان رحم است. در اواخر دهه 1970میلادی ، پژوهشگران آلمان ویروس HPV را به عنوان عامل سرطان رحم شناسایی کردند. پس از آن بررسی‌های بیشتر واگیرشناسی، رابطه بین سرطان رحم و آلودگی به HPV را تأیید کردند.

شیوع

میانگین همه‌گیری جهانی ویروس HPV بین ۹ تا ۱۳ درصد است. زگیل تناسلی به قدری شایع است که بیش از نیمی از انسان‌های از نظرِ جنسی فعال، در مقطعی از زندگی به آن دچار می‌شوند. گفته می‌شود تقریبا هر مرد یا زنی در طول عمر خود در تماس با این ویروس قرار می‌گیرد.

نشانه‌ها

بیشتر زگیل‌های تناسلی آنقدر کوچک هستند که نمی‌شود آنها را با چشم غیرمسلح دید. اما برخی اوقات این زگیل‌ها گسترش یافته و در دسته‌های کوچک خود را نشان می‌دهند.

زگیل تناسلی به صورت برجستگی‌های کوچک تا متوسط گوشتی به رنگ پوست یا کم‌رنگ‌تر و یا پررنگ‌تر روی سطح خارجی ولو و یا دیواره‌های داخلی واژن و نیز ناحیه بین مقعد و واژن و روی سطح دهانه رحم (سرویکس) رشد می‌کنند. در مردان، ممکن است در نوک آلت تناسلی یا در طول بدنه آن یا روی سطح کیسه بیضه و نیز مقعد رشد کنند. سطح این زگیل‌ها ممکن است صاف یا کمی زِبر باشد. گاهی ممکن است به هم پیوند بخورند و ضایعات بزرگ گل کلم مانند تشکیل دهند. دوره واگیری و بروز علایم بیماری بین چند هفته تا دو سال گزارش شده است. ولی امکان بیشتر شدن این دوره هم وجود دارد. زیرا ویروس HPV در بدن می‌ماند و از بین نمی‌رود.

سرطان

برای زنان انجام آزمایش پاپ اسمیر تین پرب برای یافتن ضایعات بدخیم احتمالی ناشی از ویروس HPV نزد متخصص زنان و پوست توصیه می‌شود. زیرا ویروس HPV ، عامل بیماری زگیل تناسلی می‌تواند عامل سرطان دهانه رحم (سرویکس) و واژن و ولو  باشد. اگر سه سال جواب این آزمایش، منفی بود بعد هر دو تا سه سال یک‌بار انجام می‌دهند. در راهنمای بالینی سلامت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به تمام زنان توصیه شده از سن ۳۰ سال به بعد هر پنج سال یکبار آزمایش پاپ اسمیر بدهند و اگر ۱۵ سال پیاپی نتیجه تست منفی بود می‌توان تا ۶۰ سالگی هر ۱۰ سال یکبار این تست را انجام داد. بهتر است زنان آلوده به HPV، هر شش ماه یکبار پاپ اسمیر انجام داد.

در اندام جنسی مردانه، می‌تواند باعث سرطان پروستات شود.

هر دو جنس می‌تواند باعث سرطان مقعد و در صورت داشتن آمیزش جنسی دهانی باعث سرطان حنجره، سرطان دهان  و سرطان گلو  شود.

البته همه موارد بالا ثابت نشده‌است و ارتباط مستقیمی گزارش نشده و بیشتر همراهی ذکر شده‌است. ولی خیلی از کتاب‌های تخصصی مرجع، ارتباط مستقیمی بین ابتلا به گونه‌های ۱۶ و ۱۸ HPV و ایجاد سرطان گردن رحم قائل شده‌اند.

پیشگیری

واکسن

واکسن زگیل تناسلی بنام گارداسیل است. گارداسیل یک واکسن چهارگانه است که در سه نوبت استفاده می‌شود. گارداسیل سبب پیشگیری از ابتلا به انواعی از ویروس که عامل زگیل تناسلی و سرطان هستند می‌شود. استفاده از این واکسن برای مردان تا ۲۶ سال و برای زنان ۳۵ تا۴۰ سال حتمی و به زنان ۹ تا ۲۶ سال و مردان از سن ۱۲ تا ۲۶ سال توصیه می‌شود.

پس از فراخوان سازمان جهانی بهداشت  در سال  2006 برای مبارزه با این ویروس، تا سال میلادی  2018واکسن گارداسیل در هشتاد کشور دنیا در دسترس مردم قرار گرفت.

کاندوم

کاندوم از انتقال ویروس HPV جلوگیری می‌کند. مگر آنکه ویروس از پوست ناحیه‌ای که کاندوم نمی‌پوشاند منتقل شود.

شستشو

شستشوی مناسب اندام‌های جنسی پیش و بعد از آمیزش جنسی با آب و صابون لازم است.

همبستران

پرهیز از داشتن شرکای جنسی  بسیار، مهم است.

درمان

در بیشتر موارد، زگیل‌های تناسلی، پس از ۱۸ تا ۲۴ ماه، بدون بکارگیری هیچ روش درمانی، به خودی خود از بین می‌روند. ولی مراجعه به پزشک و مراجعه، لازم است. زیرا ویروس در بدن می‌ماند و از بین نمی‌رود.

برای درمان عوارض این بیماری باید به متخصص پوست اشاره کرد. ویروس HPV به هیچ عنوان درمان قطعی ندارد. درمان معمول با از بین‌بردن ضایعات با روش‌هایی مانند لیزر، کربن دی‌اکسید، سرمادرمانی با نیتروژن مایع، اینترفرون آلفا، و فوتوداینامیک تراپی با آمینولولونیک اسید  انجام می‌شود. میزان بازگشت ضایعات بالا و بین ۲۰ تا ۴۵ درصد است. درمان سرمادرمانی با نیتروژن مایع، بدون درد است. اما درمان با لیزر موثرتر و احتمال بازگشت کمتر است. از داروهای موضعی برای درمان می‌توان کرم ایمی‌کیمود و اسید تری کلرواستیک اسید، پودوفیلین و پودوفیلوکس را نام برد که بصورت موضعی مصرف می‌شوند ولی اثر بخشی کمتری دارند. برخی از این داروها باید ماه‌ها مصرف شوند.

در ایران

در ایران آمار دقیقی از همه‌گیری زگیل تناسلی (به ویژه مردان) وجود ندارد. پژوهش‌ها نشان می‌دهند که بین ۵ تا ۱۳ درصد زنان ایران به ویروس HPV آلوده هستند. دیگر پژوهش‌ها نشان می‌دهند که همه‌گیری HPV در ایران پایین‌تر از میانگین خاورمیانه و جهان است.

در ایران معمولا آزمایش پاپ اسمیر را بعد از ازدواج یا از سن ۲۱ سالگی، سالی یک بار انجام می‌دهند.

۷۶ درصد پدران و مادران درباره HPV هیچ اطلاعی ندارند.

در آذر 1392 رئیس انجمن علمی مددکاران اجتماعی ایران  اعلام کرد که تاکنون دست کم یک میلیون ایرانی به ویروس HPV آلوده شده و زگیل تناسلی در آستانه همه‌گیر شدن است. در  1397پژوهشی درباره کارگران جنسی در یکی از مناطق تهران نشان داد که ۳۱ درصد زنان مبتلا به HPV بودند. در خرداد سال ۱۳۹۷ همه‌گیری زگیل تناسلی در ایران گزارش شد.

بیماری دیابت چیست؟ (برای خواندن ادامه مطلب کلیک کنید)

 برای درک بهتر نقش مهم انسولین در بیماری دیابت، علم به چگونگی استفاده بدن از انرژی موجود در غذاها، بسیار کمک کننده است. بدن شما از میلیون ها سلول ساخته شده است. این سلول ها برای تولید انرژی، نیاز به مواد غذایی در یک فرم بسیار ساده دارند. هنگامی که غذا می خورید یا می آشامید، بیشتر مواد غذایی به یک قند ساده به نام "گلوکز" شکسته می شود. سپس، گلوکز از طریق جریان خون به سلول های بدن می رسد و در آنجا تبدیل به انرژی مصرفی روزانه شما می شود.

بروسلوز یا تب مالت ( برای خواندن ادامه مطلب کلیک کنید)

از آنجا که بروسلوز، در اغلب موارد با علائم و نشانه هایی نظیر تب، لرز و تعریق شـبانه، تظـاهر می نمایـد در صورت مواجه شدن با بیمارانی که دچار این علائم هستند باید در مورد احتمال تماس با بروسلا حتما سـئوالاتی بنمـائیم و در بـالین ایـن بیماران باید سئوالاتی در مورد شغل، مصرف لبنیات غیر پاستوریزه، مسافرت اخیر به مناطق آندمیک بروسلوز یا تماس با احشام یا سگ، مطرح کنیم.

براي تشخـيص اين بيماري از روشـهايي چون كشت و روشـهاي سرولـوژيك استفاده مي شود كه آزمايشهاي سرولوژيك شايعتر و مهمتراند. منظور از آزمايشهاي سرولوژيك ، انجام آزمايش بر روي سرم ِ خون بيمار جهت يافتن آنتي بادي عليه بروسلا مي باشد كه مهمترين آنها عبارتند از: رايت، 2ME و كومبس رايت . اين بيماري از لحاظ باليني به سه صورت حاد، تحت حاد و مزمن ديده مي شود . در اوايل هفته دوم مرحله حاد ابتدا بتدريج آنتي بادي IgM در سرم بيمار بالا مي رود و در روز 13 تا 21 به حداكثر خود مي رسد. در اوايل اين مرحله 2ME منفي بوده ولي بقيه تستها مثبت اند. سپس ساخت IgG عليه بروسلا شروع شده و پس از چند هفته ميزان ( تيتر ) آن از IgM بيشتر مي گردد. در اواخر اين مرحله تمامي آزمايشهاي سرولوژي تشخيص بروسلا مثبت مي شوند. در هفته چهارم تا هشتم ِ مرحله حاد بيماري ، تيتر IgG به حداكثر خود مي رسد و در صورت درمان مناسب ، تيتر IgG كاهش يافته ولي تيتر IgM از 6 ماه تا دو سال ممكن است دوام داشته باشد و معمولا هر سه ماه يك رقت كاهش مي يابد. اگر كاهش تيتر آنتي بادي مشاهده گردد نشان از تأثير مثبت درمان و فروكش كردن بيماري است. حال اگر درمان صورت نگيرد يا ناقص انجام پذيرد، بيماري وارد سير مزمن مي شود. در مرحله مزمن آنتي بادي هاي توليد شده اغلب از نوع IgG3 و IgG4 و نيز IgA بوده كه در اصطلاح به نام آنتي بادي هاي ناقص يا مسدود كننده مشهورند.

مهم ترین راه پیشگیری از بیماری تب مالت از بین بردن عامل بیماری از طریق جوشاندن و یا پاستوریزه کردن شیر و فرآورده های آن است. عدم تماس با ترشحات و بافتهای آلوده حیوانی مثل خون و ترشحات حاصل از سقط جنین دامها، به خصوص در کسانی که با دام سر و کار دارند، مانند دامداران دامپزشکان کارگران کشتار گاه همچنین با دادن اطلاعات وآگاهی کافی در مورد راه های انتقال و راه های پیشگیری از بیماری تب مالت به گروههای در معرض خطر ( کارگران کشتارگاه ها ، دامپروران ، قصاب ها و …) می توان از بروز بیماری در این افراد جلوگیری نمود . استفاده از وسایل حفاظتی از جمله ماسک ، دستکش ، و روپوش برای کسانی که با دام سر و کار دارند.

تست Cell Free DNA و تعیین جنسیت جنین در آزمایشگاه فراز تهران(برای خواندن ادامه مطلب کلیک کنید)

 اصول روش Cell Free DNA  بر پایه اندازه گیری DNA آزاد جنین در خون مادر است که از سلول های جفت آزاد می شوند. صاحب نظران، این کشف را یک انقلاب در روش‌های تشخیصی دوران بارداری می دانند و پیش بینی می کنند که در آینده نزدیک تست های مبتنی بر آن، به صورت کامل جایگزین روش های سنتی غربالگری گردد.

سندرم پیش از قاعدگی کلیک کنید

سندرم پیش از قاعدگی

ضعف رفتن پا یا سندرم پاهای بیقرار ادامه مطلب کلیک کنید

 وقتی سخن از بی‌قراری و ناآرامی به میان می‌آید، معمولا همه به یاد بی‌قراری‌های روحی می‌افتیم، غافل از این‌که فقط روح انسان از بی‌قراری رنج نمی‌برد و گاه پاها نیز دچار نوعی بی‌قراری می‌شوند که در بسیاری از موارد صدای بیماران را درمی‌آورد. این عارضه که به «سندرم پای بی‌قرار» معروف است، در زمان نشسته یا خوابیده باعث احساس ناراحتی در پاها بخصوص عصرها و شب‌ها می‌شود به طوری که فرد را وادار می‌کند از جا برخاسته، کمی راه رود تا این احساس بد از بین برود.

سندرم پاهای بی‌قرار در هر سنی ممکن است بروز کند، ولی معمولا با بالا رفتن سن، احتمال ابتلا به آن افزایش می‌یابد. از مشخص‌ترین ویژگی‌های این عارضه، اختلال خواب است که به خواب‌آلودگی در طول روز می‌انجامد.

پاها چگونه بی‌قرار می‌شود
افراد معمولا علائم سندرم پاهای بی‌قرار را احساسی غیرطبیعی و ناخوشایند در ران‌ها و پاها می‌دانند که گاهی در بازوها نیز ایجاد می‌شود. حالت مور مور شدن، احساس کشیدگی در عضلات پاها یا دست‌ها، تکانه‌های ضربانی در ماهیچه‌ها، خارش، درد، احساس کشش و سوزش از جمله علائم این بیماری است. کسانی که از این مشکل رنج می‌برند، آن را از گرفتگی ماهیچه‌ای و بی‌حسی متمایز کرده، تمایل زیادی به حرکت دادن عضو پیدا می‌کنند.

البته شدت این بیماری متفاوت است و اغلب در گذر زمان از بین می‌رود. یکی از ویژگی‌های سندرم پاهای بی‌قرار این است که این احساس غالبا بعد از نشستن یا دراز کشیدن طولانی‌مدت مانند نشستن در اتومبیل، هواپیما یا روی صندلی آغاز می‌شود، ولی معمولا با حرکت دادن پاها یا راه رفتن از بین می‌رود.

شما هم اگر با این عارضه دست به گریبانید، می‌توانید با انجام برخی کارهای ساده از قبیل کشیدن پاها، قدم زدن، راه رفتن یا ورزش دادن عضو مورد نظر از این احساس آزاردهنده خلاص شوید. گاهی افراد در طول خواب دچار پرش پا می‌شوند که کاملا غیرارادی است و بسیاری از این حملات شب‌ها و در زمان خواب رخ می‌دهد.

افرادی که به سندرم پاهای بی‌قرار مبتلا هستند، بیشتر مستعد پرش‌های عضلانی هستند به طوری که از پنج نفری که مبتلا به سندرم پاهای بی‌قرار‌ هستند، چهار نفر پرش پاها را هنگام خواب تجربه می‌کنند. با توجه به این که علت اصلی بروز سندرم پاهای بی‌قرار بدرستی شناسایی نشده، برخی حالات را می‌توان از جمله دلایل ایجاد این سندرم دانست:

بارداری با تغییرات هورمونی ایجاد شده ممکن است به طور موقت علائم و نشانه‌های سندرم پاهای بی‌قرار را تشدید کند. برخی زنان برای نخستین بار در دوران بارداری و بویژه طی سه ماهه اول این عارضه را تجربه می‌کنند.

چاقی، سیگار کشیدن، بیماری‌های اعصاب و برخی مشکلات مغز و اعصاب مرتبط با کم‌کاری تیروئید و مسمومیت با فلزات سنگین و سایر بیماری‌های هورمونی مانند دیابت و نارسایی کلیوی که با کمبود ویتامین‌ها و مواد معدنی ارتباط دارد، از دیگر عوامل مستعدکننده محسوب می‌شود. کم‌خونی و فقر آهن هم از دلایل ایجاد یا تشدید این سندرم به شمار می‌رود. حتی بدون وجود کم‌خونی، فقر آهن ناشی از خونریزی‌ معده و روده‌ای، قاعدگی با خونریزی زیاد یا نیاز به تزریق خون مداوم ممکن است بیماری را تشدید کند.
علاوه بر این، مصرف کافئین، نیکوتین، الکل، مسدود‌کننده‌های هیستامینی و شماری از داروهای ضدافسردگی نیز با ایجاد سندرم پاهای بی‌قرار مرتبط‌ است.

از سوی دیگر، این سندرم جنبه وراثت دارد و در هر سنی ممکن است بروز کند. مشکلات خفیف ایجاد شده در گردش خون پاها مانند عروق واریسی نیز می‌تواند باعث بی‌قراری پاها شود. محققان معتقدند برخی بیماری‌ها و اختلالات مانند پارکینسون، فیبرومیالژیا، ناراحتی‌های عضلانی، مشکلات مفصلی، اختلالات گردش خون و برخی مشکلات عصبی محیطی ایجاد شده بر اثر دیابت، علائمی مشابه سندرم پاهای بی‌قرار ایجاد می‌کنند که گاه تشخیص بیماری را مختل می‌کند.

داروهای بیماری پارکینسون
این داروها با تاثیر بر ماده شیمیایی دوپامین مغز، میزان حرکت پاها را کاهش می‌دهد. پزشکان همچنین داروهای پارکینسون را به صورت ترکیبی مورد استفاده قرار می‌دهند.

داروهای صرع: برخی داروهای خاص که برای درمان بیماری صرع به کار می‌رود نیز می‌تواند باعث بهبود علائم سندرم پاهای بی قرار شود.

اوپیودها: داروهای مسکن قادرند علائم بیماری را تسکین دهند، ولی مصرف آنها در مقادیر بالا اعتیاد‌آور است. برخی از این داروها مانند کودئین، اوکسی کودون یا ترکیباتی از استامینوفن نیز می‌تواند در بهبود علائم موثر باشد.

داروهای خواب‌آور و شل‌کننده‌های عضلانی: این داروها به خواب راحت در طول شب کمک می‌کند، ولی احساس بی‌قراری پاها را از بین نمی‌برد، بلکه فقط علائم را کاهش می‌دهد. محققان معتقدند همواره ترکیبی از این داروها در درمان بیماری موثر است. بیشتر داروهایی که برای درمان سندرم پاهای بی‌قرار مورد استفاده قرار می‌گیرد، برای زنان باردار مناسب نیست و در عوض، پزشکان روش‌های خود درمانی را برای کاهش علائم بیماری در این افراد توصیه می‌کنند.

چنانچه این علائم تداوم داشته باشد، از داروهای مسکن استفاده می‌شود، اما از سوی دیگر، برخی داروها مانند داروهای ضد افسردگی و ضد تهوع می‌تواند علائم سندرم پاهای بی‌قرار را تشدید کند. پزشکان توصیه می‌کنند افرادی که در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند، تا حد امکان از مصرف چنین داروهایی خودداری کنند.

اعمال تغییرات ساده در سبک زندگی نقش مهمی در کاهش علائم سندرم پاهای بی‌قرار دارد. این گام‌ها تا حد زیادی از فعالیت و بی‌قراری پاها جلوگیری می‌کند. استفاده از داروهای مسکن مانند ایبوپروفن، حمام آب گرم و ماساژ پاها و عضلات بدن، قراردادن بسته‌های یخ یا کمپرس گرم، به کار بردن روش‌های آرامبخش و استرس‌زدایی مانند یوگا، ورزش منظم، نخوردن نوشیدنی‌های حاوی کافئین از قبیل قهوه، چای و نوشابه و نیز قطع مصرف مشروبات الکلی و سیگار به کاهش علائم سندرم و بهبود شرایط بیماران کمک زیادی می‌کند.

از دیگر درمان‌ها می‌توان به تحریک عصبی الکتریکی، مکمل‌های منیزیم و طب سوزنی اشاره کرد. از آنجا که عوامل زمینه‌ای اصلی‌ترین دلایل ایجاد سندرم پاهای بی‌قرار هستند، پزشک با انجام آزمایش خون از کمبود احتمالی آهن یا سایر مواد معدنی اطمینان حاصل می‌کند و با تجویز قرص‌های مکمل آهن، فولیک اسید، ویتامین B و منیزیم، سندرم را درمان می‌‌کند.

محققان توصیه می‌کنند اگر از این سندرم رنج می‌برید، توصیه‌هایی را رعایت کنید تا بهتر بتوانید با این بیماری کنار بیایید. زمانی که علائم بیماری آغاز می‌شود، هرگز جابه‌جا شدن و راه رفتن را به تاخیر نیندازید و هر چه سریع‌تر ماهیچه‌های خود را حرکت دهید تا علائم بهبود یابد. اگر شرایط کاری شما نیز به گونه‌ای است که مجبورید ساعت‌ها نشسته به فعالیت ادامه دهید، شرایطی فراهم آورید تا در فواصل مختلف بتوانید بایستید یا کمی راه بروید. در این میان، ماساژ و کشیدن ماهیچه‌ها و انجام برخی حرکات کششی در طول روز کمک زیادی به بهبود علائم می‌کند.

درمان درد پا
از آنجا که در بسیاری موارد، سندرم پاهای بی‌قرار بر اثر ابتلا به عوامل زمینه‌ای ایجاد می‌شود، درمان این عوامل اهمیت بسزایی دارد.

درمان کم‌خونی فقر آهن با کمک مکمل‌های آهن، درمان عروق واریسی و اختلال در گردش خون، مصرف نکردن کافئین، نیکوتین و الکل، سیگار نکشیدن، خواب کافی و ورزش، تأثیر بسزایی بر درمان سندرم پاهای بی‌قرار دارند. در شرایط دیگر، درمان بیماری بیشتر روی تغییرات سبک زندگی متمرکز می‌شود و در صورتی که این درمان‌ها تاثیر نداشته باشد، باید درمان‌های دارویی انجام شود.

رابطه استرس و چاقی (برای خواندن ادامه مطلب کلیک کنید )

 استرس باعث چاقی می شود

بسیاری از عوامل باعث چاقی می شوند، یکی از آنها استرس می باشد.

چگونه این امر امکان پذیر است؟

استرس باعث آزاد شدن بسیاری از هورمون ها می شود که بر روی عملکرد بدن اثر می گذارند. عملکرد بدن مشابه این است که ما در مشکلات زیادی غرق شده ایم و احتیاج به کمک داریم. برای دادن اکسیژن به سلول ها، نفس نفس می زنیم. این عامل موجب تغییرات قابل ملاحظه ای در سوخت و ساز بدن می شود و انرژی زیادی را تولید می کند.

اگر مدت ها در همین حالت باقی بمانید، استرس مزمن به وجود آمده است که بر روی سلامتی اثرات مضری دارد و موجب چاقی می شود.

استرس مزمن موجب چاقی می شود

اگر شما چند روز پیاپی مشغول کاری باشید و غذاهای غیر مغذی از قبیل چیپس و به طور کلی تنقلات غذای اصلی شما را تشکیل دهد، این عوامل خود باعث افزایش استرس و مشکلات جدی تر می باشد.

در این متن چند عامل برای جلوگیری از چاقی ناشی از استرس را بیان می کنم:

1- یکی از راه های چاق نشدن، خوردن صبحانه می باشد. اگر دیرتان شده و یا میل به صبحانه ندارید و یا وقت کمی تا نهار باقی است و یا رژیم غذایی دارید، باز هم خوردن صبحانه را فراموش نکنید. زیرا نخوردن صبحانه روی قند خون اثر می گذارد و باعث افزایش استرس می شود.

2- نوشیدن چای سبز. اگر شما جزو آن افرادی هستید که همیشه استکان چای در دست شماست، اثر کافئین را بر بدن خود متوجه نمی شوید، هر چند که با نوشیدن چای سعی در کاهش استرس و بالا بردن قدرت ذهنی خود می کنید. اما بهتر است به جای کافئین از نوشیدنی های بدون کافئین از قبیل چای سبز، آبمیوه و آب استفاده کنید.

چای سبز هم به عنوان نوشیدنی آرامش بخش و هم به عنوان آنتی اکسیدان عمل می کند. نوشیدنی های کافئین دار بر روی بدن اثرات مضری دارند که یکی از آنها، کاهش آب بدن است.

3- همراه داشتن میان وعده های مغذی(مثل آجیل) در کیف، ماشین یا محل کارتان ، کاهش قند خون و نوسان آن را متوقف می کند، خستگی را از بین می برد، باعث سرحالی می شود و از همه مهم تر از چاق شدن جلوگیری می کند.

4- اگر هنگام استرس احساس می کنید باید چیزی بخورید و یا این امر به صورت عادت در شما وجود دارد، سعی کنید  بجای خوردن چیپس و پفک و دیگر مواد غیر مغذی، از هویج یا کرفس و تخمه و دیگر مواد مغذی استفاده کنید. حتی شما می توانید پف فیل(ذرت بو داده) بدون نمک و روغن را بخورید.

5- خوردن غذاهای حاضری(بیرون از منزل) یکی دیگر از عوامل چاقی و استرس می باشد. شما می توانید غذای خود را در منزل درست کنید. با این روش نه تنها پول خود را به هدر نداده اید، بلکه سلامتی خود را تضمین کرده اید.

6- شما می توانید مواد اولیه غذاهای مغذی هفتگی خود را بخرید و هرگاه گرسنه شدید، از آنها استفاده کنید. پس از همین امروز برای سلامتی خود قدم بردارید و غذاهای غیر مغذی ای را که در خانه تان وجود دارد، کنار بگذارید.

7- برای سلامتی روح و روان  و جلوگیری از استرس، می توانید ورزش کنید، نقاشی بکشید و حتی بخندید!  

9- نفس عمیق بکشید. این روش از آنجایی که یکی از آسان ترین هاست و در هر جایی می توان آن را انجام داد، یکی از موثرترین روش هاست. شما با نفس کشیدن اکسیژن زیادی را وارد بدن می کنید و این اکسیژن وارد سلول های شما شده و باعث تمدد اعصاب و آسودگی خیال می گردد.

10- انجام ورزش های مدیتیشن یکی از عوامل راحت زیستن و دوری از استرس می باشد. در این نوع ورزش مغز شما در حال استراحت می باشد و فواید بسیاری برای شما دارد، از جمله ترشح هورمون لازم برای سلامتی است.

این ورزش باعث کاهش استرس و بیرون راندن مشکلات کاری از ذهن شما می گردد.

11- گوش دادن به موزیک های آرام. این روش باعث کاهش فشار خون و سلامتی روح و روان می شود.

12- عضلات را استراحت بدهید. اول از صورت خود شروع کنید و به آرامی صورتتان را ورزش دهید. بعد نوبت گردن، شانه ها و ........ است. هر کدام از این ها را در طی 10 ثانیه انجام دهید.

پس چه خوب است زندگی را آسان بگیریم تا از استرس و بیماری های ناشی از آن دور بمانیم.

امیدوارم توانسته باشم راه های جلوگیری از استرس که باعث چاقی می شود را برای شما خواننده گرامی بیان کرده باشم.

دوپینگ و عوارض ادامه ..... کلیک کنید

آیا شما فقر آهن ندارید ؟ ادامه مطلب کلیک کنید

شایع ترین بیماری عضوی بشر در جهان کمبود آهن است. آهن ماده حیاتی در دل گلبول های قرمز و کار اصلی آن انتقال اکسیژن از ریه به بافت هاست. اگر روزی آهن کم شود به این معناست که محتوای اصلی گلبول های قرمز کاهش یافته و کار گردش خون مختل می شود.

به طور کلی حدود ۳ تا ۴ گرم آهن در بدن وجود دارد که قسمت عمده این مقدار داخل گلبول قرمز است. هر گلبول قرمز به طور طبیعی ۱۲۰ روز عمر می کند؛ گلبول قرمز بعد از این که اکسیژن را به ریه می برد، به بافت ها برمی گردد. به این ترتیب آهن از دل گلبول قرمز رها می شود و به بدن بازمی گردد، بعضی از گلبول ها نیز دفع می شود.

خانم ها در جریان بارداری های مکرر، هر بار حدود ۶۰۰ میلی گرم گلبول قرمز​ از دست می دهند. به بیان دیگر یک خانم همیشه در معرض کمبود آهن است و ممکن است که با رژیم غذایی تأمین نشود. از دلایل دیگری که به فقرآهن منجر می شود، این است که اگر کسی زخمی در دستگاه گوارش داشته باشد یا معده خود را عمل کرده باشد به کم خونی مبتلا می شود. فقرآهن صرفا به معنای کم خونی نیست، آهن در داخل آنزیم های حیاتی بدن نقش کلیدی دارد. اگر روزی آهن تمام شود، علاوه بر کم خونی، ساختار اساسی بدن آسیب خواهد دید و به عملکرد مغز و عضلات و اعضای داخلی بدن آسیب وارد خواهد شد. به همین دلیل بعد از بلوغ توصیه شده که خانم ها از آهن تکمیلی بهره مند شوند، به این دلیل خانم های باردار نیز باید از آهن تکمیلی استفاده کنند. در واقع علت اصلی فقرآهن در افراد این است که به نسبت حجم آهنی که از دست می دهند، هرگز آهن جایگزین دریافت نکرده اند.

به جوانان بیشتر توجه کنید نشانه های مصرف شیشه را بشناسید ( کلیک کنید )

 نشانه های مصرف شیشه را بشناسید

بیشتر مردم خیال می‌كنند نشانه‌های شروع اعتیاد در فرد همیشه باید افت كاركرد باشد؛ در حالی كه خیلی وقت‌ها شروع اعتیاد با تغییراتی است كه به نظر ما مثبت به نظر برسد، یعنی امكان دارد وقتی فردی را بلافاصله پس از مصرف شیشه می‌بینید، او هیجان‌زده و پرانرژی به نظر برسد و حتی ظاهرا هیچ‌گونه افت كاركردی نداشته باشد، اما این تغییرات به مرور زمان، منفی می‌شود و شیشه تاثیر واقعی‌اش را نشان می‌دهد.
به‌طور كلی هر نوع تغییر مشهودی در رفتار و سبك زندگی فرد باید شما را به فكر بیندازد.

برای مثال دانش‌آموزی كه پیشتر همیشه راس ساعت 10 شب به خواب می‌رفته است، حالا یك هفته است كه شب‌ها تا شش صبح بدون هیچ خستگی درس می‌خواند، اما روزها در مدرسه چرت می‌زند یا دختر جوانی كه رژیم غذایی نگرفته، اما بسرعت در حال لاغر شدن است یا كارمندی كه هر ماه بخشی از درآمدش را پس‌انداز می‌كرد، یك ماه است كه نه‌تنها چیزی پس‌انداز نمی‌كند، بلكه از دیگران هم قرض می‌كند تا زندگی را بگذراند.
با این حال چند نشانه بارز برای اعتیاد به شیشه وجود دارد كه از آن جمله می‌توان به این موارد اشاره كرد:
* نامنظم شدن ساعات خواب و بیداری
* تغییر رفتار ناگهانی و بی‌علت
* گشاد شدن شدید مردمك‌های چشم
* خونریزی یا خشكی یا پوسته پوسته شدن لب‌ها و بینی
* بدبو شدن دهان
* به وجود آمدن زخم‌هایی در دست‌ها و صورت
* پوسیدگی و ریختن سریع دندان‌ها
* كاهش شدید وزن و بی‌اشتهایی مرضی
* ظهور مشكلات مزمن بینی یا سینوس‌ها
* افت تحصیلی یا پیشرفت تحصیلی غیرمنتظره
* تغییر ناگهانی جمع دوستان از افراد معمولی به معتادان مواد مخدر یا توزیع‌كنندگان آن.